Πολυξένη

Σε μια κοινωνική εποχή όπου το αίσθημα μοναξιάς, η βία και η ψυχοσυναισθηματική αποσταθεροποίηση παιδιών και εφήβων βρίσκονται σε αύξηση, η Στέλλα Μιχαηλίδου με την ευαισθησία και την ενσυναισθηματική της ματιά καταφέρνει κινητοποιήσει μικρούς και μεγάλους σε μια συγκινητική και γεμάτη συναισθήματα παράσταση, μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου της.

Πίσω από τον πόνο της απώλειας, μέσα σε περιβάλλοντα ενήλικου άγχους, σε ένα διαρκή αγώνα προσαρμογής στο σπίτι και στο σχολείο, υπάρχουν παιδιά με πραγματικές εμπειρίες. Η απόσυρση, η σιωπή, η δυσκολία λεκτικής έκφρασης, ο παραγκωνισμός και το bullying, μπορούν να κατανοηθούν με ευαισθησία από ενήλικες και μαθητές, ως αγωνία και αγώνα αυτοδιαχείρισης δύσκολων εμπειριών.

Χωρίς διαγνωστικές ταμπέλες η παράσταση αποκαλύπτει τις δυνατότητες του παιδικού εγκεφάλου, την δημιουργικότητα των ασφαλών σχέσεων αγάπης και την ανθεκτικότητα που αφήνει η ανάμνηση του τρυφερού παιχνιδιού. Ο θάνατος του παππού, ο αγώνας μέσα από την μονογονεϊκότητα της μητέρας της Πολυξένης και η διαφορετικότητα της έκφρασής της, ξετυλίγονται με σεβασμό στα μάτια του παιδικού θεατή και πλέκονται σε μια πορεία προς το φως χωρίς πλασματικές υποσχέσεις.

Με τις ερμηνείες ταιριαστές στην παράσταση, τα παιδιά αναχωρούν με τον θαυμασμό στα χορευτικά του Πινέλου, ταυτίζονται με τις αγωνίες ένταξης σε μια τάξη διαφορετικών παιδιών και η φιλία γίνεται μια πρόταση θεραπείας του απομονωμένου πένθους.