«Άνθρωπο Ζητώ» Ταξιδεύοντας σε Ανατολή και Δύση

Από το πρώτο πρωινό που προσγειώθηκα πριν λίγες μέρες, με ρωτούν οι συνάδελφοι αν οι φωτιές στην πατρίδα μου απείλησαν δικούς μου ανθρώπους. Στα ταξίδια μου στο εξωτερικό νιώθω ότι οι άνθρωποι «μας βλέπουν» (από το αγγλοσαξωνικό “I see you”, μια μορφή αναγνώρισης της παρουσίας του «άλλου» στις ομάδες.

Είμαστε μια γωνιά του παγκόσμιου χωριού ή είμαστε το κέντρο του κόσμου; Τι κάνει τον άνθρωπο να μην αρκείται σε μια γωνιά; Τι κάνει τον άνθρωπο να εποφθαλμιά την αυλή του γείτονα; Υπάρχει άνθρωπος χωρίς πόνο; Υπάρχει ψυχή που δεν βασανίζεται πίσω από ένα τέλεια ηδονικό κορμί; Υπάρχει ύπαρξη που δεν αξίζει τον θαυμασμό του σύμπαντος πίσω από ένα βασανισμένο κορμί;

Ένας άνθρωπος δεν είναι το σύνολο των κομματιών του. Γιατί το κάθε κομμάτι από μόνο του δεν έχει ζωή. Ούτε αν βάλουμε μαζί όλα τα κομμάτια μας, χέρια, πόδια, μάτια κι αφτιά, φτιάχνουν έναν άνθρωπο!

Ένας άνθρωπος δεν φτιάχνει από μόνος του κοινωνία, κοινότητα, παρέα, συντροφιά, σχέση. Ούτε πολλοί άνθρωποι στιβαγμένοι μαζί είμαστε ομάδα και κοινωνία και σχέσεις. Χρειάζεται να ζούμε μαζί για να γίνεται η μάζα ανθρώπων χωριό, πόλη, κοινωνία.

Ζω μαζί σημαίνει χαίρομαι και πονώ μαζί. Γεννιέμαι και πεθαίνω μαζί.

Είναι η μοίρα των ανθρώπων να παιδευόμαστε στην τέχνη της ζωής. Στις χώρες που τα συστήματα και οι θεσμοί λειτουργούν, πιο εύκολα ξεχνιέται ο άνθρωπος και νομίζει πως βρήκε το νόημα μέσα στην ασφάλεια της ρουτίνας. Σε χώρες που παλεύουν να βρουν ταυτότητα και χώρο στην παγκόσμια πλατφόρμα, όπως η γεωγραφική πατρίδα μας Ελλάδα, το παίδεμα είναι συνυφασμένο με την καθημερινότητά μας. Θέλεις οι φωτιές, θέλεις οι πλημμύρες, θέλεις τα ασθενοφόρα ή τα τρένα που δεν έχουν φερεγγυότητα, θέλει πολύ αλκοόλ ή πολλά χρήματα για να ξεχαστεί κάποιος και να αποφασίσει να ζήσει στην απληστία της ασφάλειας των υλικών αγαθών. Το να ονοματίσουμε ωστόσο το κακό ή την δυσκολία δεν μας φτιάχνει κοινωνία.

Κοινωνία μας φτιάχνει το να επικοινωνήσουμε αυτήν την εμπειρία, το να μοιραστούμε και να συμπορευθούμε. Έχουμε χώρο ακόμα πολύ στην Ελλάδα να σπάσει η ψυχολογία του κατατρεγμένου και γεμάτου δικαιώματα απογόνου αγωνιστών και να γίνουμε συμπολίτες, συνάδελφοι, συγχωριανοί που περνάμε μαζί από την ίδια άσφαλτο, κοιτάζουμε τα ίδια αστέρια και στο ίδιο ασθενοφόρο θα μπούμε, πλούσιοι και φτωχοί, μάγκες και «φλώροι», ταξιδεμένοι και αταξίδευτοι, εκείνη την ευλογημένη στιγμή που θα πέσουμε «στην ανάγκη του άλλου»! Τότε θα θέλαμε ο «άλλος» να είναι αδερφικός, να μην σιχαίνεται τον ιδρώτα τον δικό μας, να θέλει να «κάνει το καλό», να βγει από την ιδιωτικότητά του, να υπερβεί το ωράριο του, να ξεντυθεί των αναγκών του για φροντίδα της «αφεντιάς» του!

Τότε θα θέλουμε ο άλλος να χιμήξει στην φωτιά να σώσει ό,τι δεν σώζεται, τότε θα θέλουμε ο άλλος να ήταν άλλος από εμάς και την δική μας σχέση με την ιδιωτικότητα!

Φέτος το καλοκαίρι αξιοποιήστε κάθε ευκαιρία για συνάντηση της κοινότητας: στο πανηγύρι του χωριού, στο γάμο του πρώην φίλου, στις κατασκηνώσεις, στις Βαλκάνιες παραλίες των πολλών, στην πυρκαγιά και τις περιπολίες πυροπροστασίας, στο καλησπέρα και το ξενύχτι που μπορεί να κάνετε με τους εφημερεύοντες υγειονομικούς σε όλες τις γωνιές της χώρας, στις ατέλειωτες δομές που στεγάζουν τους ανθρώπους που δεν θα βγουνε βόλτα στις ακριβοπληρωμένες ομπρέλες των μαγικών μας νησιών.

Γιατί ό,τι μας σώζει, μας σώζει γιατί το αγαπήσαμε!

Αλέξης Λάππας