Το απόλυτο κι οι βεβαιότητες, εχτροί της αγάπης!

Θα επιμένω να σκούζω πως μόνο «αν κάνουμε χωριό» κι αν βάλουμε ο ένας τα μάτια του για τον άλλον και ο ένας το «έχειν» του για τον άλλον και ο ένας το «δεν φθάνω» του για τον άλλον, έχει νόημα ετούτη η ζωή! Γιατί αν δεν έχει νόημα, τότε δεν έχουμε βάση που πατάμε μαζί, ο ένας με την απόγνωση στο νόημα θα είναι ριζωμένος στη γη με τον πόνο και τον μόχθο όλων των ζωντανών και άψυχων πλασμάτων και ο άλλος, αυτός που δεν χρειάζεται στη ζωή του νόημα, θα μας τρώει εμάς τους πονεμένους και δεν θα το γνωρίζει. Παρά μονάχα στη μοναξιά της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ του θα μας κοιτάζει που χάσαμε τη φωνή μας και θα λέει «γιατί δεν έρχεστε μαζί μου, γιατί ζηλεύετε και φθονείτε τον ΤΡΟΠΟ μου»;

Όχι, δεν μιλάω για την μοναξιά του υλικού πλούτου, αυτό είναι εύκολο, το γνωρίζουμε και από τις ειδήσεις, δίνεις λίγο χαρτζιλίκι παραπάνω και έχεις τα παιδιά του κόσμου γκαρσονάκια, escort ή φροντιστές των γέρων σου. Με λίγα λεφτά γίνεσαι sugar-daddy υπέροχων καρδιών και μυαλών. Αναφέρομαι στην μοναξιά του πλούτου της απολυτότητας οποιασδήποτε πίστης, ιδεολογίας, θεωρίας και αυτοεπιβεβαίωσης.

Έχει χίλια καλά η μετα-μοντέρνα μας παγκόσμια πραγματικότητα και δεν θα την άλλαζα με καμία δογματική παραδοσιακότητα ή μοντέρνα μικροαστική «κιτς» ρουτίνα. Έχει όμως έναν «διάολο» πραγματικό, εχθρό της ανθρωπιάς και της ανθρωπίλας, την αδίστακτη βεβαιότητα ότι οι άλλοι μου κάνουν cancel (υπαρξιακή απόρριψη) αν προκαταβολικά δεν με κατανοούν. Ενώ ο κάθε άνθρωπος έχει να ζήσει μια ολόκληρη ζωή να βγάλει μια άκρη με τα εσώψυχά του, λέει πονηρά η μετα-μοντέρνα εποχή πως η μοναξιά σου είναι αποτέλεσμα της άρνησης των ΑΛΛΩΝ να ΣΕ καταλάβουν και να ΣΕ αποδεχθούν.

Η μοναξιά μας είναι ωστόσο ΚΑΙ δικό μας αποτέλεσμα. Δική μας άρνηση να ανοιχτούμε στον άλλον και να πάμε ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΑ να τον γνωρίσουμε ΠΡΙΝ τον απορρίψουμε ή πριν να καταγγείλουμε την ακατανοησία του. ΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΣΥΝ-ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΔΩΘΕΙ ΑΝΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΑ.

Αν ένας λέει «είμαι γιατρός», έχει να ματώσει στην αποτυχία του απέναντι στον ασθενή, για να νιώσει την πραγματικότητα του ψέματος «είμαι» και να πάρει τον ανήφορο του «γίνομαι».

Αν ένας λέει «είμαι γονιός», έχει να σκύψει με ταπείνωση στον έφηβό του που μόλις έκραξε ο ίδιος, και να τον ευχαριστήσει που του χαλάει την ψευδαίσθηση της επιτυχίας.

Αν ένας λέει «είμαι εκπαιδευτικός» έχει να αφήσει την θεωρία του «κυρία μου τι να σας πω, είναι το πιο δύσκολο τμήμα που ανέλαβα σε όλη μου την καριέρα» και να αντέξει την βρισιά του μαθητή που κοιμάται στο μάθημά του και μοιάζει να ομολογεί «το σύστημα αυτό μαζί με εσένα μου φαίνεται ξοφλημένο».

Αν ένας λέει «είμαι χριστιανός», έχει να κλάψει μια ολόκληρη ζωή απέναντι στην ανθρωπότητα ολάκερη, για να μαλακώσει η πέτρινη καρδιά του και να βάλει μέσα της αγαπητικά έστω ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΑ άνθρωπο ΟΛΟΚΛΗΡΟ κι ας είναι ο σύντροφος της ζωής του ή το παιδί του ή ο αδερφός του. Αγαπώ σημαίνει ΠΡΟΧΩΡΩ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΛΟΝ, δηλαδή μπορεί να ερωτεύτηκα την φάτσα ή το μυαλό σου αλλά η αγάπη έχει να βιωθεί καθώς μαθαίνω και τα υπόλοιπα που σε κάνουν άνθρωπο, μαζί με τα αυτά που με «χαλάνε», που με κάνουν να μοιάζω λίγος μπροστά στο δικό σου.

Γιατί αν το παιδί αφήσει τον γονιό να κοιμάται στη σιγουριά του, η γονεϊκότητα είναι νεκρή από καιρό. Αν ο μόνος μαθητής που ποθούμε είναι ο διαβασμένος και διαβαστερός, είμαστε «καμένοι» (από το burnout) από χρόνια και η τάξη είναι μαρτύριο που μαρτυρεί την μη-έμπνευσή μας!

Γιατί αν η πρακτική μου κρύβεται από τα μάτια μου ως γιατρός, γίνομαι ένας επαγγελματίας ιατρός που κρύβεται από την δυνατότητα βελτίωσης και ενημέρωσής του. Εδώ μπαίνουν τα συναδελφικά μάτια που ονομάζουμε εποπτεία και peer group (συναδελφική ομάδα).

Γιατί αν αηδιάζω να αγαπήσω ολόκληρο τον άνθρωπο, γίνομαι παπάς που μιλώ για την κόλαση και τον διάβολο, γίνομαι είδος «πιστού»-κριτή και τιμητή των κομματιών των ανθρώπων που με τρομάζουν ή με αηδιάζουν, γίνομαι δηλαδή το αντίθετο από αυτό που ήτανε το πρότυπο της αγάπης μου Χριστός, που μιλούσε στην ΕΞΟΥΣΙΑ με αποκάλυψη και ξεγύμνωμα και στον ΠΕΣΜΕΝΟ με σεβασμό, στον πονεμένο με τρυφερότητα και νοιάξιμο και στον κάθε έναν με ΔΙΑΚΡΙΣΗ, αυτό που η δική μας τέχνη ονομάζει empathy και compassionate curiosity, δηλαδή ΕΝΑΙΣΘΗΣΙΑ και ΣΥΜΠΑΣΧΟΥΣΑ ΑΠΟΡΙΑ.

Επιστρέφω σήμερα από ένα μεσημέρι στην απλότητα της θάλασσας που επέλεξαν η ομάδα εφήβων που συνόδευα, αντί για κάποια χλιδάτη παραλία. Επιστρέφω από το Λιβάδι Θάσου και μια ευλογημένη διανυκτέρευση στην Ιερά Μονή του Αρχαγγέλου. Επιστρέφω γεμάτος ελπίδα γιατί 13 εφηβάκια κάνανε χωριό και επέτρεψαν και εμάς τους ενήλικες που συνοδεύαμε, να δούμε τι θα πει γνήσια αδελφοσύνη κι ας γνωρίστηκαν αρκετά μεταξύ τους μόλις χθες. Μόνο για καμάρωμα είναι αυτά τα παιδιά που ξέρουν να φτιάχνουν story για το «insta» τους αλλά μπορούν και πιάνουν τις πετσέτες να μαζεύουν το τραπέζι τους και μαζί και του διπλανού τους. Αυτές τις πετσέτες άπλωσαν καθώς ο ήλιος έδυε στο δυτικό μπαλκονάκι πάνω από ένα Αιγαίο και μου επέτρεψαν την φωτογραφία να βάλω στην ανάρτηση. Γιατί η ελπίδα είναι να χαρούμε την δύση μας (φθορά και θάνατο) για χάρη μιας πιο αληθινής Ανατολής που οι καινούργιες γενιές φέρνουνε. Αυτές, αν κάτι δεν τους κάνει νόημα βαριούνται, δεν χαραμίζουν αξίες και εαυτό, στο δήθεν το δικό μας…

Αγάπη μόνο για τον Άλλον…

Αλέξης Λάππας