ΦΩΤΙΑ
Μια πατρίδα χωρίς ζωντανή ταυτότητα θα καίει ό,τι παρέλαβε γιατί δεν το καταλαβαίνει.
Ζω ανάμεσα!
Ανάμεσα στην παραδοσιολαγνία που αναζητά την ταύτιση με εξιδανικευμένα αφηγήματα εποχών του παρελθόντος, που δεν έχουμε την γεύση του κόπου, του πόνου και του λόγου που παρήλθαν. Η εξιδανίκευση είναι άμυνα. Κρατάει ότι είναι μεγάλο και ηρωικό κάτι και αρνείται να δει ό,τι είναι χωμάτινο και αρνητικό.
Ανάμεσα στο «πάμε κι όπου βγει» μιας αδιάφορης (μεταμοντέρνας;) ροής προς ό,τι δεν απαιτεί ομολογία και υπεράσπιση του άλλου αλλά μόνο ομολογία και υπεράσπιση του εξατομικευμένου δικαιωματικού πόνου. Στην πατρίδα μας έχει το χρώμα «αν ήξερες τι μου χρωστάει εμένα η ζωή» ή πιο απλά «αν ήξερες τι πέρασα για να φτάσω εδώ»!
Κάθε περίοδο πυρκαγιών αναβιώνει μια μετατραυματική εμπειρία των χρόνων μου στην ομογένεια του εξωτερικού, η αίσθηση μιας ανήμπορης χώρας. Είμαστε τόσο ανήμποροι;
Ζω ανάμεσα στην ρήξη των άκρων: μοιάζει η κοινότητα να χτίζεται γύρω από θεωρίες συνομωσίας για εχθρούς ατελείωτους από τη μια και ταυτόχρονα από την άλλη μοιάζει να εξυμνείται, διαφημίζεται και εξωραΐζεται η νεόπλουτη εκδοχή του επιτυχημένου ιδιώτη, show man, τραγουδιστή ή πολιτικού ή «ατακαδόρου», επιχειρηματία, καταφερτζή που δεν τον πιάνουν οι κρίσεις.
Είμαστε μια γωνιά του πλανήτη.
Είμαστε άνθρωποι που παλεύουμε να πορευτούμε ως μια ακόμα ανθρώπινη «κοινωνία».
Και μια κοινωνία ανθρώπων οργανώνεται από ανθρώπους όταν θέλουν να σχετιστούν για κάτι καλό, το λεγόμενο «κοινό καλό», αυτό είναι το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ και συναισθηματικό. Αυτό το πετυχαίνουμε με τη βοήθεια θεσμών που αντέχουν την κριτική και την ανανέωση, επιστημονικά, κοινωνικά, ιστορικά, αυτό είναι το ΠΛΑΙΣΙΟ μέσα στο οποίο ή ο ΚΟΡΜΟΣ γύρω από τον οποίο οργανωνόμαστε.
Τι να κάνω τον φόβο για τον εχθρό; Ξεκαθάρισμα των δικών μου ΑΞΙΩΝ. Να αξιοποιήσουμε αυτές τις αξίες που ενώνουν. Που συγχωρούν τον άλλον. Που γεννάνε μια ταυτότητα ζωντανή που εξελίσσεται. Μια ταυτότητα που αναφέρεται στην ουσία της ζωής και όχι στο δέρμα της και τα βιομετρικά στοιχεία. Μια ταυτότητα που έχει και ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ πέρα από τα χρήματα και τον ατομικό συναισθηματισμό.
Τι να κάνω την μανία μου για ατομική διάκριση; Πρόταση ανάληψης εκείνης της δημόσιας θέσης που αντέχω να υπερασπιστώ, όχι για τη φήμη του οικογενειακού μου ονόματος, αλλά για την ευτυχία μου, που γεννιέται από την δημιουργική αξιοποίηση του «ποιος πραγματικά είμαι». Μιας θέσης που θα υπερασπιστώ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ. Να γίνω οδηγός τρένου, αν γουστάρω, εκτιμώ, έχω καημό για τα τρένα και αναλαμβάνω να «φάω» όσα χρόνια χρειάζεται για να βελτιώνομαι σε αυτό. Να γίνω διευθυντής αν γουστάρω, εκτιμώ, έχω καημό για την συνεργασία και οργάνωση της ομάδας ευθύνης μου και αναλαμβάνω να «φάω» όσα χρόνια χρειάζεται για να βελτιώνομαι σε αυτό.
Ζω ανάμεσα σε μια ενήλικη κοινωνία που δεν δείχνει να ξεβολεύεται. Δεν δείχνει να ΩΡΙΜΑΖΕΙ.
Ζω ωστόσο ανάμεσα και σε μια νεαρή κοινωνία που υπερασπίζεται ήδη το κοινό καλό. Δείχνει να αναζητά την αλλαγή εσωτερικά, σε βάθος. Παλεύει για σοβαρές σπουδές. Εκτιμά τον κόπο. Φοβάται και απαντά συχνά βίαια. Πλησιάζει ωστόσο την ψυχοθεραπεία και ό,τι εκπέμπει μήνυμα αυθεντικό. Προβληματίζεται. Δεν βιάζεται να «κράξει», σε αντίθεση με τους γονείς τους. Ζητάει την αποδοχή, προσεύχεται για να βρει ΑΓΑΠΗ.
Θα παραλάβουν και καμμένη γη. Έχουν όμως το σπόρο.
Εμείς, οι βαριά ενήλικες, θελουμε να το χαρούμε μαζί τους;
Αν ναι ας κάψουμε την βεβαιότητα των κεκτημένων μας αναγκών και αφηγημάτων που αποβλέπουν στην απόκτηση ή διατήρηση περισσότερων υλικών.
Μπορεί το κοινό καλό να μην «συμφέρει» στην «εικόνα» και την ιδιωτική μαγκιά μας. Μπορεί να απαιτεί να αφήσουμε τα Ι.Χ. (ιδιωτικής χρήσης οχήματα) για να μας αφορούν τα τρένα.
Ο εχθρός, η πυρκαγιά, σε λίγο οι πλημμύρες και τα χιόνια, είναι οι άκανθες, οι αφορμές να βγει μπροστά αυτό που ετοιμάσαμε όλοι μαζί για την επόμενη μέρα. Προεκλογικά και μετά!
Καλή μας μετάνοια και για τούτο το καλοκαίρι.
Αλέξης Λάππας
