Αλλαγή! Εδώ στη ρωγμή του χρόνου!

Εδώ μας βρήκε το καλημέρα μας! Σ’ αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη που λέγεται «η ζωή μου». Δεν έχει άλλο μετερίζι για τον αγώνα μας που λέγεται «η ζωή μου». Δεν θα έρθουν άλλες εποχές όπου με άλλες συνθήκες θα ξανά ζήσουμε και θα ξανά επιλέξουμε την «ζωή μας».

Μοιάζει μέσα μας να τα έχουμε τσουβαλιάσει όλα σε ένα δωμάτιο, σκέψεις, συναισθήματα, αισθήσεις, αγάπες, έρωτες, μίση και πάθη. Ζητάμε κάποιος να μας βοηθήσει να βάλουμε μία τάξη στη ζωή μας ή να χαρούμε την αταξία της, χωρίς ωστόσο τη δική μας συμμετοχή.

Είναι ένα ζήτημα το να πει κάποιος «σ’ αγαπώ» κι είναι άλλο να περπατήσει κάποιος στο δρόμο της αγάπης με ένα πρόσωπο την ώρα που προβάλλει πάνω του το μίσος που έχει καταπιεί σ’ όλη του τη ζωή.

Είναι ένα ζήτημα να πει κάποιος «έχει ο Θεός» κι είναι άλλο να περπατήσει το δρόμο της πίστης όταν η ζωή του αποδεικνύεται αδιέξοδη και κοιτάζοντας μπροστά του ένα επταόροφο κτίριο, εστιάζει στο γωνιακό μπαλκόνι που τον προσκαλεί να πέσει από εκεί ως την μόνη διέξοδο.

Είναι ένα ζήτημα να πει κάποιος στον άλλον «θα είμαι εδώ για σένα» όταν ανταλλάζουν όρκους σχέσεων, εμπιστοσύνης, φιλίας, συνεργασίας, συμμετοχής σε κοινούς αγώνες και σκοπούς. Κι είναι άλλο να παραμείνει εδώ για τον άλλον, όταν ο άλλος αποκαλύψει και τις λιγότερο γοητευτικές πλευρές του χαρακτήρα, των συνηθειών του, της οικογένειας και της ιστορίας του που κουβαλούσε στην «κρυφή ή αθέατη πλευρά της Σελήνης του».

Και είναι ένα ζήτημα να θέλαμε να ήμασταν εδώ για τον άλλον, να πιστεύαμε σε έναν Θεό την ώρα της δοκιμασίας μας και να νιώθαμε αγάπη για τον αγαπημένο αδερφό, κι είναι άλλο να αποδεχτούμε πως δεν το καταφέραμε. Είναι πιο εύκολο να σιωπήσουμε μέσα στην ενοχή μας. Κι είναι άλλο και πιο δύσκολο να καταλάβουμε τον πόνο του άλλου για την δική μας σιωπή και αποφυγή: «Να με συγχωρείς αδελφέ».

Για κάθε σχέση και υπόσχεση και συνεργασία υπάρχουν συναισθηματικές δυνάμεις δημιουργικές ή «θετικές» όπως θέλουμε να λέμε. Μα είναι φτιαγμένες να πηγαίνουν ζευγάρι μαζί με αυτές και οι «αρνητικές»! Αγωνίες, φοβίες, δυσπιστίες, ανασφάλειες, κομμάτι των βιωμάτων, των εμπειριών, των λόγων «ευχής» αλλά και των λόγων «κατάρας», που έδωσε στα αυτιά μας κάθε «σημαντικός» φροντιστής και κάθε σημαντικός εξουσιαστής της ζωής μας.

Προϋπόθεση της ωρίμανσης, άρα και της δυνατότητας δημιουργίας σταθερών σχέσεων, είναι η παραδοχή ακριβώς αυτή: πως ΕΓΩ είμαι ταυτόχρονα φορέας της καλής υπόσχεσης αλλά και του «αρνητικού», της αυτεξούσιας δυνατότητας προδοσίας. Φορέας ΕΓΩ της αγωνίας μου πως αν παραδοθώ στην εμπειρία του έρωτα και της σχέσης, φοβάμαι πως θα «αφανιστώ»!

Παγωμένοι μένουμε στην ενατένιση των παλιών μας σχέσεων γιατί αρνούμενοι να δούμε την δική μας συμμετοχή, μένουμε αιώνιοι καταγγέλλοντες της αποτυχίας του άλλου να μας αγαπήσει.

Παγωμένοι μένουμε στον θανατηφόρο εγκλωβισμό των κακοποιητικών μας σχέσεων, άλλοτε θύματα ενός κακοποιητή κι άλλοτε θύτες άλλων ψυχών που έχουμε εμείς την ευθύνη, γιατί συγκλονιζόμαστε από κάτι τόσο φυσικό, ο άλλος να είχε και μία πλευρά τόσο στραβή και σκοτεινή, που να μην αξίζει η παραμονή στην δολοφονική αυτή η σχέση. Δολοφονική για την αξία της ζωής, για την ίδια μας την βιολογική την ύπαρξη, αλλά εδώ δολοφονική ως προς την καταστροφή της δυνατότητας να ζήσουμε στο σήμερα την ομορφιά της ζωής. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για όλα, αλλά όλα είναι φτιαγμένα για να τα συναντήσουμε!

Ο πλησιέστερος όρος στον όρο ψυχοθεραπεία είναι η λέξη ΑΛΛΑΓΗ. Αν η πρόοδος και η πολυσυλλεκτικότητα γίνει απλώς ένα ακτιβιστικό τσιτάτο σε μια πιο μοντέρνα ιδεολογία, δεν προσθέτει τίποτα στην πάλη– πόλεμο των ιδεολογιών και στο θρυψάλιασμα της κοινωνίας.

Αν η χριστιανική πίστη εξαντλείται στην ασφάλεια που νιώθει κάποιος στην παράδοση και στην τυπολατρεία, αυτή η πίστη δεν προσθέτει τίποτα στην θανατηφόρα απέχθεια για την διαφορετικότητα, στην επιθυμία αφανισμού του άλλου.

Αν οι σχέσεις μας είναι στιγμές φωτογραφιών για την κοινωνική μας επιτυχία και επίδειξη στα social media, δεν προσθέτει αυτή η εμπειρία τίποτα στο ανηφορικό μονοπάτι για την βαθύτερη εμπειρία της μετάνοιας και της επανεπιλογής, τα εργαλεία δηλαδή που μας κάνουνε ανθρώπους και δίνουν ζωή στις μακροχρόνιες σχέσεις.

Μένοντας κανείς στις σχέσεις κουβάρι, μένοντας κανείς στην αδιαφοροποίητη- ανεπεξέργαστη δεξαμενή σκέψεων, συναισθημάτων, αισθήσεων του παρόντος και φωνών του παρελθόντος, μένει στη «θολούρα» του. Αρνούμενος την αυτογνωσία κάτι μοιάζει να «κερδίζει» παραμένοντας στη θολούρα του: κερδίζει την ΑΓΝΟΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ! Κερδίζει μια ασφαλή κλειδωνιά για την ΑΣΦΑΛΗ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του. Μέσα στην «θολούρα» απουσιάζει η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ και χωρίς ευθύνη απουσιάζει η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

«Εδώ στη ρωγμή του χρόνου,
Θαύομαι για να μεστώσω,
Στης Θεραπείας το Πιθάρι…»

Με ευγνωμοσύνη στο δάνειο των στίχων των Ρασούλη/ Ξυδάκη,

Αλέξης Λάππας

Turvey, UK

Παραμονή της Κηδείας μιας Βασίλισσας