Βιώνεις και Εσύ την Καλοκαιρινή Μελαγχολία;

…κι όμως το παιδί προτιμά από τον ήλιο, την οθόνη του κινητού και ο φοιτητής από τον αληθινό έρωτα, το sexting.

*Το δυσκολότερο πράγμα στην αυτογνωσία, είναι η διαπίστωση ότι η ζωή και ο θάνατος, η επιθυμία για ζωή και η επιθυμία για καταστροφή, είναι πλευρές του δικού μου εαυτού.* Δεν έρχονται από έξω. Ξυπνάνε από το έξω.

Ο καλός, δικαιωμένος, τακτοποιημένος και ευσυνείδητος πολίτης, η καθαρή και νοικοκυρεμένη γυναίκα, ο ηθικιστής καθαρόαιμος ιδεολόγος της θρησκείας, του πολιτικού ή κοινωνικού στάτους κβο (status quo), αδυνατεί να χωρέσει στο μυαλό του ότι κουβαλάει την δυνατότητα για το κακό και την καταστροφή. Θα χρεώνει πάντα αυτήν την εκκρεμότητα στον ΕΧΘΡΟ. Δεν έχει σημασία ποιος θα μπει στην θέση του εχθρού. Μπορεί και η ίδια του η γυναίκα ή το παιδί ή ο διάολος που αποφάσισε και έβαλε στόχο τον ίδιο! Για τον εαυτό του θα κρατάει την πράξη που τον δικαιώνει· τη νηστεία ή την καταγγελία στην αστυνομία. Εξαρτάται από τα κέφια του ελεγκτικού του υπερεγώ. ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΝΑ ΧΡΕΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΗΔΙΑ ΜΑΣ.

Ο άνθρωπος της χαμηλής ενέργειας, ο μελαγχολικός, ο χτυπημένος από τη ζωή, ο αδικημένος βιοπαλαιστής, τρέμει στην ιδέα ότι η δική του δημιουργικότητα μπορεί να αλλάξει συστήματα. Δεν πιστεύει ότι η δική του πίστη μπορεί να μετακινεί βουνά. Θα περιμένει πάντα από τον άλλον τον έρωτα, την ενέργεια, την πρωτοβουλία. Για τον εαυτό του θα κρατάει την ευθύνη να παράξει τα χρήματα, τα οποία ποτέ δεν εκτιμά η «άμυαλη» ερωμένη. Για τον εαυτό του κρατά τα αφηγήματα και τις φαντασιώσεις, που ποτέ ο άλλος δεν είναι ικανός να περπατήσει και για τους δύο. Αν ήτανε στο χέρι του…

Στην ανασφαλή (ή υπερπροστατευτική όπως λέγεται κατ’ ευφημισμό) γονεϊκότητα, η άγνοια αυτής της αλήθειας, ότι είμαι φορέας ζωής και καταστροφής, γεννάει τη θέση του εξαρτημένου από τους υπολογιστές εφήβου! Αν ένας γονέας κυριαρχείται από το άγχος για τη ζωή, αν μια μητέρα φοβάται το κακό ότι θα συμβεί κάθε στιγμή ή εάν ένας πατέρας αποφεύγει την σχέση με το παιδί γιατί θυμώνει με τις «παραξενιές» του, τότε το παιδί καλείται να κάνει κάτι αδιανόητο: * Το παιδί που αισθάνεται ότι οι γονείς του «τσεκάρουν» με τα μάτια και με τις αισθήσεις του αν θα κάνει λάθος ή αν κινδυνεύει, προσπαθεί να μείνει όσο πιο ακίνητο γίνεται, ώστε να μην προξενεί την προσοχή τους. Αλλά όχι τόσο ακίνητο, ώστε να φοβηθούν ότι έχει αποθάνει.*

Ένα παιδί που παίζει ατελείωτα ακίνητο με τη συλλογή του από κάρτες (όπως παλιά από γραμματόσημα) ή ένας νέος που κάνει ατελείωτα «κλικ» στον υπολογιστή για θέσεις εργασίας που ποτέ δεν ευδοκιμούν, έχουν κοινή θρησκεία και νόημα ζωής: μην ταραχτεί η εύθραυστη ηρεμία της γονεϊκής φιγούρας. Ακόμα κι αν είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά!

Θα βγει το παιδί από την οθόνη; Θα κυνηγήσει ο νέος το ταξίδι στο εξωτερικό; Μόνο αν πίσω αφήσει γονείς, παντρεμένους, χωρισμένους, πλούσιους, φτωχούς, που έχουν βρει πηγή ενέργειας και νοήματος έξω από το αγχωμένο τους ΕΓΩ. Σχετιστείτε, γεννήστε ομάδες, χαρείτε τον άλλον ως εραστή και ως αδελφό! Αυτό κρύβεται στο ατελείωτο μυστήριο που μας έλαχε και κράζουμε «ΖΩΗ»! Έτσι γεννιέται η απορία τι χάνω να ζήσω όσο είμαι κλειδωμένος μέσα εδώ, η απορία τι βρήκε εκεί έξω ο πατέρας!

Αλέξης Λάππας