Καλή Ανάσταση Πόλεμε

Αυτό που ακολουθεί δεν είναι ανάρτηση. Είναι απόπειρα πρόσκλησης ενηλίκων σε μετάνοια.

«Πατέρα πέρσι θα πεθαίναμε»…

Χθες στις μιάμιση το πρωί στο κινητό, ένα αδέσποτο εφηβάκι με παρακαλεί να βγάλουμε νόημα, πως ξημερώνει ο άνθρωπος στην μοναξιά χωρίς ουσίες. Δίπλα κοιμούνται οι γονείς του χωριστά, σε διπλανά δωμάτια.

Προχθές παρέλαβα μια ζωγραφιά από ένα εξάχρονο Ελληνόπουλο της Μαριούπολης που τελικά διέφυγε με τη μάνα του από την Κόλαση που του έστρωσαν οι Σοβιετικοί Σταυροφόροι. Η ζωγραφιά είχε την οδηγία «ένα σπίτι» από τον φίλο μου ψυχοθεραπευτή που φιλοξενεί την οικογένεια. Αυτό ζωγράφισε ένα σπίτι να καίγεται καθώς πέφτουνε πάνω του οι βόμβες και ένα πτώμα δίπλα στην πόρτα του. Τα αδέρφια του πιο δίπλα και πιο άμεσα, φτιάχνουν στο χαρτί σκηνές πολέμου και από πάνω γράφουνε война (πόλεμος στα Ρώσικα). Όταν σπίτι και πόλεμος γίνονται μια λέξη, η ζωή δεν ξεχωρίζει από τον θάνατο. Όταν σπίτι και πόλεμος γίνονται μια λέξη η γνώση γίνεται μαρτύριο και η άγνοια καταφύγιο. Όταν σπίτι και πόλεμος γίνονται μια λέξη, η οργή δεν ξεχωρίζει από τον πόνο μου, ο φόνος από την αυτοκαταστροφή μου και η απελπισία από την ελπίδα μου.

Τη Μεγαλοβδομάδα συνήθως, πιάνει τους ενήλικες μια νοσταλγία. Ένας πόνος δηλαδή για κάτι όμορφο που έμεινε πίσω και δεν είναι εδώ. Μια λαχτάρα να ζούσανε εκείνη την ατμόσφαιρα που στην αγκαλιά μιας γιαγιάς ή μιας θείτσας τους, ανάμεσα σε λαμπάδες και δώρα πασχαλινά, το θυμίαμα και τα νηστίσιμα, λίγο οι διακοπές του σχολείου και λίγο η Άνοιξη που ξεμυτούσε Απριλομαγιάτικα, τα πράγματα μοιάζαν για λίγο πιο απλά, σε λίγο θα κάνανε αντάμωμα ξανά οι συγγενείς και φίλοι και στο Χριστός Ανέστη η ελπίδα ότι η αγάπη βρήκε τους γονείς, θα μας πήγαινε μέχρι τις διακοπές στο καλοκαίρι.

Τα εφηβάκια μου όμως ζουν σε σπίτια που καίγονται. Ο Σοβιετικός τρόμος εδώ είναι ο τρόμος από τον καβγά των γονέων, ο ψυχρός πόλεμος είναι η ψυχρότητα η γονεϊκή μιας αθεράπευτης και συχνά αδιάγνωστης κατάθλιψης και η απουσία ανθρωπιστικής βοήθειας είναι η απουσία χρόνου από τις καριέρες και διπλοβάρδιες των γονιών. Αν θέλεις να γνωρίσεις την αλήθεια που ζουν, αν θέλεις να σου ανοίξουνε την πόρτα τους οι έφηβοι, έχεις να κλάψεις στους στίχους του Wang, όχι γιατί φέρνουνε το ευαγγέλιο αλλά γιατί ξερνάνε με αυθεντικότητα μια αλήθεια από χρόνια χαμένη στους ενήλικες:

«Δεν Πιστεύω μα για πάρτη σου Προσεύχομαι»

Συγκινούμαστε από τον πόλεμο μιντιακά. Φρικάρουμε από το έγκλημα της διπλανής πόρτας. Την ίδια ώρα μια καινούργια γενιά εφήβων ανακαλύπτει τα ναρκωτικά, την ίδια ώρα μια καινούργια γενιά παιδιών ανακαλύπτει στα χαρακώματα των χεριών τους την αυτοεπιβεβαιωτική ηδονή του αυτοτραυματισμού, γιατροσόφι στο υπαρξιακό κενό που αφήνει η απουσία προτύπωσης σε φροντιστικό ενήλικα.

Ο πόλεμος συμβαίνει μέσα μας, μέσα μου. Χρόνια τώρα. Μιλάω για έναν Θεό από έξω και έξω από την δική μου ευθύνη. Αποκλεισμένος στον πόνο μου, στο μόνο εγώ με καταλαβαίνω. Σιχαίνομαι να ομολογήσω το θυμό που δεν προέρχεται από τα λάθη των άλλων αλλά από την ματαίωση της δικής μου φαντασίωσης ότι θα είχα «καταφέρει» κάτι διαφορετικό. Πελαγωμένοι στα οικονομικά αδιέξοδα υποτιμώ το ανεκτίμητο της ζωής του παιδιού μου. Τρομαγμένοι από την κοινωνική ανασφάλεια, δικαιολογώ την ψυχρότητά μου στην απαίτηση το παιδί μου να με στηρίξει πραγματώνοντας αυτό που εγώ έχω προδώσει. Μου φταίει η ιδιοτροπία του και όχι το δικό μου αδιέξοδο.

Σε μια κοινωνία τυφλωμένων από το ναρκισιστικό τραύμα ενηλίκων, μιλάμε για δικαιώματα αποκομμένοι από την πιο ανθρώπινη αλήθεια: τη σύνδεση με τον άλλον. Στους στίχους των εφήβων και μετεφήβων ράπερ της πόλης μου, ακούω αυτήν την πάλη ανάμεσα στην μοναχική πρόταση καταξίωσης του ενηλίκου κόσμου που τους γέννησε (η αναφορά στην «κορφή» και στα «χρήματα» που η τραπ σκηνή προτείνει) και την αγάπη και συμπόνοια για τον αδελφό που πονάει και χάνεται (τον bro, τα αδέρφια, τους νεκρούς από τα ναρκωτικά και τα τροχαία).

«Σαν πατέρας να ήμουνα εκεί ανάθεμα… πριν πιουν μαλακίες, λίγο πιο πίσω να τους κράταγα…»

Καλή μας μετάνοια και τούτο το Πάσχα,

Αλέξης Λάππας

Για το ηχητικό μέρος της ανάρτησης:

Interrail by Wang