Σαν Χάδι και Απειλή
Συλλογισμοί πάνω στον στίχο του Γκάτσου, πλεγμένοι με την θεραπεία του Τυφλού στο κατά Ιωάννη, με θέα μια Πίνδο…
Παλεύει η Ζωή να μας αλλάξει, σπάζει το δέρμα, χαλάει τον μεταβολισμό, μολύνει την υγεία μας, κλέβει ανθρώπους από δίπλα μας, φέρνει στο δρόμο μας εμπόδια, γκρεμίσματα και αναποδιές. Και εμείς άλλοτε πέφτουμε πάνω τους, άλλοτε στρίβουμε, άλλοτε αποφεύγουμε, άλλοτε μένουμε ακίνητοι ίσως και μας προσπεράσει «το κακό που είναι εκεί έξω» και πολύ συχνά πιστεύουμε ότι κάτι μάθαμε, ότι ξεπεράσαμε τον «κίνδυνο», ότι δεν μας πιάνει εμάς ή ότι πλέον «ζήσαμε τα πάντα», «τι άλλο μένει να δούμε»! Κι όμως σε μια γωνιά της ύπαρξής μας φωλιάζει η παλιά εντολή, ο μυστικός φόβος, μέχρι ο πυρήνας να αλλάξει, μέχρι να δούμε τον «κώδικα», την εντολή που τρέχει πίσω και στο βάθος της παιδικής ψυχούλας μας, ότι κάτι θα κλέψει το χάδι, κάτι θα φέρει την καταστροφή…
Κλείσε τα μάτια για να δεις! Άνοιξε, για να δεις τι κρύβεται! Φύγε μακριά για να επιστρέψεις. Φρόντισε τα γερόντια για να τα δεις παιδιά. Τόλμησε να γίνεις η αιτία του «κακού» σου για να πάψει το κακό να σε κυνηγά· εμπιστέψου το βάθος για να γλυτώσεις από τις επιφανειακές σχέσεις, μείνε να φτιάξεις μια σχέση φροντίδας για να ξεκλειδώσει η δυνατότητα συγχώρεσης και υπομονής… Μοιάζει παραδοξολογία!
Τρομαγμένοι από της μάνας την άφτιαχτη αγάπη, σκαλίζοντας στίχους του Γκάτσου, η αίσθηση του «υπάρχω» μοιάζει να βρίσκεται στην αναζήτηση του τόπου συνάντησης ουρανού και γης. Αν υπάρχει ένας τέτοιος τόπος ή αν ψάχνουμε για τέτοιους τόπους που σύμφωνα με τον ποιητή «χτίζουνε φωλιά, αλλόκοτα πουλιά, στου ήλιου τα σκαλιά», πρέπει να μοιάζει ο τόπος με την εμπειρία μετάνοιας, με την εμπειρία της πάλης ανάμεσα στην Πίστη και την Αμφιβολία της, ανάμεσα στο Θεό και την λογική του αποδόμηση. Μοιάζει με τις πλαγιές κάποιου επιβλητικού βουνού που παρά τη βεβαιότητα της αιώνιας παρουσίας του, εντούτοις έχει χαράξει φαράγγια στην κάθε πλευρά του, η ορμή ενός ποταμού σαν τον Αώο και τον Βοϊδομάτη. Σκάβει το ΠΟΤΑΜΙ το ΒΟΥΝΟ για να ρίξει, κι αυτό γίνεται όλο και πιο ΟΜΟΡΦΟ!
Τρομαγμένοι από της μάνας την άφτιαχτη αγάπη, άλλοτε ζεστή αγκαλιά και άλλοτε κουρασμένο παράπονο ο λόγος της, χρειάζεται ο ποιητικός λόγος να μπει στον διάλογο. Αν δεν αποφασίσουμε τι θέλουμε να δούμε, προς τα που να κοιτάξουμε; Αν δεν θέλουμε να ρίξουμε στην λάσπη τα μούτρα μας, γιατί να αναζητήσουμε το λουτρό της σωτηρίας; Ποιητικός ο Γκάτσος στην «μπαλάντα του Ούρι» στρέφεται προς τον ουρανό κάθε δειλινό, να βρει το γαλανό, πριν κι η δική του ψυχούλα, ταξιδέψει…
Κάτι το άφτιαχτο και το αυθεντικό ακόμα διασώζει η Ηπειρώτικη γη. Φυσικά καταδικασμένη να είναι όμορφη και μακρινή για τα μάτια και τα χέρια της λογικής μας. Κοιτούσα χθες ένα σωρό πέτρες, πέτρες που για χρόνια ήτανε οι τοίχοι του σπιτιού των παππούδων μου σε έναν μακρινό τόπο της παιδικής μου ηλικίας. Περιμένουνε να σμιλευτούν και στα δικά μας χρόνια κάτω από έναν ουρανό που αν και ίδιος, έχει να τραγουδιέται με καινούργια πλεξίματα.
Αλέξης Λάππας
Κυριακή του Τυφλού
