Ελπίδα

Καλοκαίριασε και φέτος. Τι περίεργα που είναι φέτος! Τελείωσε; Θα ξαναέχει κορονοϊό; Κι οι άνθρωποι;

Κάτω από το μπετόν της καθημερινότητας, άνθρωποι και σχέσεις σαπίζουν στην Αγία Ρουτίνα, ανεπίγνωστα τις περισσότερες φορές, πως αυτό που χάνεται αυτήν την στιγμή, είναι η μνήμη ότι υπήρξε αυτή η στιγμή!

Κάτω από το μπετόν την ειδησεογραφίας, κάτω από την πληροφορία για κυβερνήσεις που ανεβοκατεβαίνουνε, πολέμους που σκοτώνουν και σκοτώνονται, χρηματιστήρια που πλουτίζουν και φτωχαίνουνε, άνθρωποι και σχέσεις ξεχνιούνται, κυνηγούν να μοιάσουνε το φαινομενικό πρότυπο, την glitter εικόνα μιας επιτυχημένης πραγματικότητας.

Η ζωή είναι ταξίδι, η σχέση είναι ταξίδι, η συνάντηση με τον εαυτό είναι ταξίδι, ένα ταξίδι που ξεκινάει την στιγμή που κάποιος θα τολμήσει να διαβεί την «κοιλάδα του θανάτου», την θλίψη και την μελαγχολία του, για ό,τι έχει συμβεί. Όχι να τον «αναγκάσει» η ζωή να διαβεί την κοιλάδα. Αυτό θα ήταν με «ξένη» χρέωση, με δανεική αφορμή. Ούτε επειδή ο/η σύντροφος του βάζει το μαχαίρι στο λαιμό. Αυτό θα ήταν αντάλλαγμα λογικού συμφέροντος. Ούτε επειδή του περισσεύει χρόνος και βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια, αυτό θα ήταν απασχόληση, τυχοδιωκτισμός.

Η ζωή είναι ένα ταξίδι που ξεκινά την ημέρα που κάποιος ελπίζει ότι υπάρχει κάτι που ακόμα δεν έχει βρει. Δεν έχει γνωρίσει. Δεν έχει γευτεί. Δεν έχει αποσβολωμένος μυρίσει. Αν δεν καίγομαι να συναντήσω και να συναντηθώ, αν δεν πιστεύω ότι και κάποιος άλλος πριν από εμένα έχει ήδη κινηθεί έξω από την δική του τρύπα ασφαλείας για να συναντήσει και να συναντηθεί, τους κύκλους της ρουτίνας μου θα ονομάζω ζωή, και την ακηδία μου (βαρεμάρα ή κούραση) θα προσπαθώ να την πασπαλίσω με ένταση, φώτα, κάβλες, εξουσία, «έχω» και «είμαι», βέβαιος ότι το ταξίδι δεν είχε άλλον προορισμό, ότι «ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε», αφού «αυτοί είμαστε», «τι είναι ο κάβουρας και τι το ζουμί του», μέχρι «μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει», πιο μόνος και από το μοναχικό κουφάρι ενός καραβιού, στα βάθη της αβύσσου, που δεν προσμένει ποτέ ξανά να ταξιδέψει σε τούτες τις θάλασσες που φτιάχτηκαν και φιλοξένησαν και τους ανθρώπους.

Κάπου μέσα μας κάτι έχει να σαπίσει και να καρπίσει, αυτός είναι ο κύκλος της ζωής του σπόρου, και εκεί, στα τελειώματα, να αποκαλυφθεί το νέο ανθισμένο φυτό· ο σπόρος λεγόταν Ελπίδα!

Αλέξης Λάππας
Κυριακή Σαμαρείτιδας