Κακοποίηση 2

Στην πολυθρόνα κουλουριάζεται σαν λαβωμένο ποντικάκι που η γάτα του κατάφερε μια νυχιά, βαθειά αρκετά για να το κάνει να σκούξει με μια απόκοσμη στριγκλιά σκισίματος· όχι ωστόσο τόσο βαθειά νυχιά που να το αποτελειώσει… Ρουθουνίζει παλεύοντας μέσα στην πολυθρόνα του να μην καταρρεύσει. Αν σπάσει το πρώτο δάκρυ, δεν θα μαζεύεται μετά, πολυθρόνα, δωμάτιο, κτήριο, δεν θα χωράνε τέτοια πίκρα. Αν δεν μαζεύεται δεν θα υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, τότε τι ήταν ο πόνος που ένοιωσε με τη νυχιά; Αν δεν υπάρχει, τότε τι ήταν η πάλη του μυαλού του, η προσπάθεια να σταθεί το βλέμμα, να κρατηθεί από κάπου, την ώρα του πόνου; Από ένα καρφί στον τοίχο, ένα λέρωμα ηλιαχτίδας στην σάπια οροφή, κάτι που να λέει:
«έξω από εδώ,
από αυτήν την κόγχη που Καβαφικά πεθαίνεις
κάτω από το βάρος του θύτη,
η ζωή συνεχίζει. Αν αντέξεις,
θα σε αφήσω να μπορέσεις να τη δεις». Απόσχιση.

Εξετάζει το βλέμμα μου τώρα. Ζυγίζει. Αν αντέχω. Αν αντέχουμε. Αν θα αντέξουμε. Θα είδε πολλά βλέμματα στο παρελθόν. Δεν ξεγράφεται η φράση της εμπειρίας βιασμού μιας ανήλικης κοπέλας, στο πλάι μιας εθνικής οδού: «κοιτούσα τα αυτοκίνητα που περνούσαν, νόμιζα ότι έβλεπα τους οδηγούς να με κοιτούν και αναρρωτιώμουν, τι μπορεί να λένε στον εαυτό τους καθώς με προσπερνούν»… Το βλέμμα του παιδιού που παραβιάστηκε πάντα θα ζυγίζει.

Και σπάει! Δεν είναι το κλάμα το γοερό το πιο συγκλονιστικό στην θεραπεία του κακοποιημένου παιδιού. Είναι που η ανθρώπινη επαφή, η αγκαλιά, το χάδι, στον κόσμο της κακοποίησης, έχουν από καιρό διαστραφεί σε εργαλεία εκμετάλλευσης και πόνου. Αυτό είναι το πιο τραγικό στην παιδική κακοποίηση. Ότι το κράτημα δεν θα γίνει πότε ξανά αυθόρμητα με τη φυσική επαφή!

Αυτό είναι το δώρο της θεραπείας στον παιδικό πόνο. Το κράτημα να γίνει πραγματικό. Η αλήθεια να φθείρει το ψέμα. Το κορμί να αποκαλυφθεί ξανά, σε νέα μορφή, ως πλατφόρμα ζωής, καμβάς σκισμένος έστω και όχι λευκός, καμβάς ωστόσο για ένα καινούργιο έργο τέχνης, για μια άποψη του ωραίου που δεν μπορούσε κανένα μυαλό διαστροφής να φανταστεί πριν. Τα χέρια να γίνουν χέρια. Και οι αγκαλιές να γίνουν φωλιές.

Και τα αγκάθια;
Τα αγκάθια να μην είναι η απόλυτη αλήθεια. Τα αγκάθια να γίνουν μέρος του σύμπαντος, σημάδια γλυπτού στη διεργασία της ανασκαφής, κομμάτια του όλου αλλά όχι το όλον, εμπειρίες και βιώματα, συνεδρίες, επιμονή, πορεία.

Απόψεις του ωραίου που φαίνονται στο Φως, όταν στο σκοτάδι της ντροπής μέσα, δεν κοιτάξει ο θεραπευτής το θύμα με περιέργεια έστω και επιστημονική, αλλά θαυμάσει και αναφωνήσει
«σ’ ευχαριστώ,
που μου επέτρεψες τον τρόπο σου να μάθω,
που μου’ δειξες το πως έφτασες εδώ,
σε τούτη εδώ την κόγχη τη θεραπευτική,
που περιμένει να αποκαλύψει,
πόση ομορφιά περίμενε κρυμμένη στον τόπο που δεν έφτασε ποτέ,
το χέρι που δεν ήξερε να φροντίζει»…

Αλέξης Λάππας