Ζωή Ξανά

Αυγουστιάτικο Δειλινό στο Ποσείδι, στη Δύση της Παιδικότητας σκάει το πρώτο φως της Εφηβείας…

Υπάρχει η γεύση ότι απαγορεύεται το όμορφο να αποκτιέται χωρίς οδύνη, ότι μπορεί κάτι ή κάποιος άλλος, πέρα και έξω από το “εγώ”, να έχει φροντίσει ώστε η ύπαρξη, αυτή η δική σου μοναδική εμπειρία του “άξιζε να υπάρχω”, να έχει έναν τόπο που προνοήθηκε, μία θέση απροϋπόθετης αποδοχής παρά την όποια σύγκρουση φώλιαζες μέσα στο δικαστήριο της ψυχής σου. Η ανάγκη για απόκρυψη αυτής της ομολογίας απέναντι σε γονείς και οικογένειες που δεν γνώριζαν, δεν σκέφτηκαν ή ουσιαστικά δεν εμπνεύστηκαν για να δημιουργήσουν τόπο και χρόνο για την παιδικότητα που κάλπαζε, είναι η βάση της αποδοχής της “υπερπροστασίας” που αποδεχτήκαμε από τους φροντιστές μας.

Κι όμως, ανεξήγητα για τις απόλυτες αναλύσεις και θεωρίες ανάπτυξης της προσωπικότητας, η ζωή διατηρεί το δικαίωμα να ξαναξεκινάει, απέναντι σε κάτι τόσο φαντασιωσικά μητρικό ή χωμάτινα ανθεκτικό, να μετουσιώσει τον πόνο σε τέχνη, την υπερκινητικότητα σε κίνηση, την απουσία προηγούμενης περιπέτειας σε καινούργια αναζήτηση. Η Θάλασσα, η Δημιουργία της φύσης, η θεραπευτική κοινότητα, ο δημιουργικά σταθερός συναισθηματικά δάσκαλος, θα αποτελούν πάντα τόπους για την εγκατάσταση του παιδικού “ανήκειν”! Και μόνο τότε, με την ασφάλεια πως κάποιος κάνει υπέροχα το “holding” του πρώτου μας ονείρου (holding ως “θα σε έχω στο νου μου” και όχι holding ως “μην φοβάσαι, δεν θα σε αφήσω να φύγεις ποτέ”), ανεξάρτητα από τα 10, 20 ή 50 μου χρόνια, μπορώ να πειραματιστώ γνήσια εφηβικά, όχι ως αντίδραση-πνίξιμο των χαρισμάτων μου, αλλά ως αντίδραση-κίνηση από το τέλμα μου! Ο έφηβος διεκδικεί νέα όρια όχι γιατί απέτυχε κάτι εκεί πίσω, αλλά για να επεκτείνει τη δυνατότητά του και μαζί του όλου του κόσμου. Δεν είναι μόνο αυτός που ανακαλύπτει την δύναμή του κόντρα στο ρεύμα του ακρωτηρίου, τα όριά του στη νέα σχέση και τον έρωτα, το μυαλό του απέναντι στην προκλητική πρόταση, είναι και ολόκληρο το σύστημα των σημαντικών του προσώπων που έχουν να επαναδιαπραγματευτούν ζητήματα που άφησαν πίσω τους σε εποχές χαμένες στα ημερολόγια μιας προδωμένης πρώτης τους ύπαρξης…

Νοιώθω στην δυναμική ησυχία αυτής της αμμουδιάς πως όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να κινείται και τον χαίρεσαι είσαι φίλος του, και πως αν αντίθετα δυσπιστείς για το ρίσκο που παίρνει, αξίζει ο προβληματισμός μήπως κάποιος από τους δύο σας τρέφεται από το τέλμα του άλλου. Καλή μας έξοδο για το υπόλοιπο του Αυγουστιάτικου ουρανού που μας απέμεινε…

Α.