Πρόβατα Φύλακες

Παράδοξες συναντήσεις, άνθρωποι – γέφυρες, καλλιτέχνες- θεραπευτές, μικρή ζύμη να επεξεργάζεται διαχρονικές μνήμες και συναισθήματα. Στην έκθεση έργων της Evelyn Papadopoulou το έργο χρόνων, η επαφή οπτική και απτική είναι με την πρώτη ύλη, το μαλλί· πόση απόσταση μπορεί να έχει το καθημερινό άγχος από την θυσία και ταυτόχρονα φροντίδα της Αγάπης; 
Η αδερφή Θεοκτίστη (από την Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Ανατολής) γέφυρα μιας καταγωγής από την Οξφόρδη και τις σπουδές Ψυχολογίας, στην εφαρμοζόμενη πίστη στον Κίσαβο, κοιτάζοντας το έργο «Καταρράκτης» (το μεγάλο επιτοίχιο έργο στις φωτογραφίες που επισυνάπτω) ξεκίνησε έναν συλλογισμό από τη βάση, κόμποι πολύχρωμοι, παιδικές μνήμες και τραύματα. Η ζωή προχωρά προς μια ενηλικίωση και τα «γηρατειά» όπως είπε, σχεδόν ασαφή πλέον και χωρίς πλέξη, μια σχεδόν αγωνιώδης ή μη-ψηλαφίσιμη πραγματικότητα το μετά θάνατον. Χωρίς την αρχή (τη βάση του έργου) δεν υπάρχει μνήμη του πόνου αλλά ταυτόχρονα δεν υπάρχει και συνέχεια, όπως είπε. 
Μαζί με τη γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη (σύζυγος του Γιώργου Λάππα) μας δόθηκε η δυνατότητα να προλογίσουμε την έκθεση. Η κα Παπατζίκου με τη συνεργασία της δεν έφερε απλώς στην Βέροια μια ιδιαίτερη έκθεση, επέτρεψε ταυτόχρονα σε όλους μας μια πρώτη και συνολικότερη επαφή με την πρόταση της Έβελυν. 
Παραθέτω τμήμα από το κείμενο μου που συμπεριέλαβε και στον προσεγμένο τόμο- βιβλίο που εκδόθηκε με αφορμή την έκθεση. 
«Η σειρά έργων «Πρόβατα – Φύλακες» είναι μια πρόταση θεραπευτικού βιώματος για την ίδια την καλλιτέχνη και τους επισκέπτες της. Η έκθεση των έργων της  Έβελυν Βάλλνερ Παπαδοπούλου δεν έχει αντικειμενικό χρόνο αλλά έχει μνήμη διαχρονική. Μια μνήμη από την πρώιμη εκείνη εμπειρία Αγάπης που ανόθευτη από την λογική επεξεργασία της ενήλικης ζωής, έμοιαζε με το απόλυτο του λευκού, μια έκρηξη ψυχοσωματικής συμμετοχής σαν επαφή με το βελούδινο μαλλί, το πρώτο άγγιγμα, το πρώτο χάδι, την αυταπάρνηση μιας μητρικής στοργικότητας που επιλέγει το σταθερό βλέμμα μιας ειρηνικής συνύπαρξης και την αθωότητα μιας δυνατότητας μόνωσης από την απόγνωση που γεννά το Τραύμα στη Ζωή. Τότε η απάντηση στον Πόνο ήταν η αγκαλιά και μια σιωπή που ομολογούσε πως υπάρχεις. Τώρα, ταυτόχρονα, δημιουργίες ζωγραφικής, φωτογραφίας και δυναμικές εγκαταστάσεις, προσκαλούν με την κινητοποίηση όλων των αισθήσεων, παιχνίδι ανάμεσα στο επεξεργασμένο και το ακατέργαστο, να αποσταθεροποιηθεί η βεβαιότητα μιας σαφώς καθοριζόμενης ενήλικης λογικής, να μείνουμε για λίγο μετέωροι, θυσία, φροντίδα, ελπίδα, σχέση, φως, επανανοηματοδότηση μιας ακόμα πιο ώριμης Αγάπης.»Α.Λ.