How did I dare?

(Έμμετρες σκέψεις στο τέλος του χρόνου)
Στην ένταση των αρχαϊκών ενστίκτων έβαλε η Ζωή την συνάντηση με την πραγματικότητα της αυτοθυσίας ως βάση των σχέσεων με το άγνωστο και τον Άλλον.
Στο όργιο του φαντασιωσικού στάθηκε όριο ο κάματος του σώματος και η κούραση της ψυχής.
Στην βιασύνη της επιθυμίας χάραξε μονοπάτια δαιδαλώδη ή ψυχρή λογική.
Στην απόγνωση της αυτογνωσίας χάρισε το σύμπαν το χάος του.
Στην απελπισία της απώλειας μας τοποθέτησε εμάς τους φθαρτούς, σε μια γωνιά μιας Φύσης που ξέρει να μεταβολίζει και να ξανα-γεννά.
Στο αποκορύφωμα του ναρκισσισμού φώλιασε τη μοναξιά και στην χρήση του αγίου Διπλανού, φώλιασε την συνείδηση.
Στη σιωπή ψέλλισε την μουσική και στο θόρυβο της τεχνολογίας, την αληθινή φιλία.
Στην βεβαιότητα του δυνατού έδωσε την νοσταλγία και στον διαφορετικό, την δημιουργικότητα.
Στο Ωχ! πλεύρισε το Ω! και στο Αχ! η ευγνωμοσύνη.
Στην αναβλητικότητα των αποφάσεων και τον φόβο του ρίσκου, χάρισε ο Δημιουργός το πέρασμα του χρόνου και λατρεία για το Φως…
…Μην ξεχαστούμε στην ασφάλεια της ρουτίνας και σαπίσουν τα πόδια μας στο χθες και τις βεβαιότητες.
Καλή αρχή με το τέλος κι αυτού του χρόνου.
Αλέξης και Νίκη
(Ο τίτλος είναι δάνειο από το γράμμα που λάβαμε από έναν νέο που παλεύει με την κατάθλιψη από την πρώτη του εφηβεία και κάθε μέρα του μοιάζει ταυτόχρονα με αιώνα που τελειώνει για πάντα σε μια αιωνιότητα που μόλις άρχισε)