Ευχή Χριστουγέννων

Ο ανθρώπινος πόνος έχει πολλά ονόματα. Από την Burger ονομάζεται non-existing trauma, από τον Ρένο Παπαδόπουλο Adversity Activated Development. Από την Κική Δημουλά παίρνει την μορφή του άστεγου πουλιού που πασχίζει να διανύσει την έρημο. Από εμάς τους μαθητές του Χριστού, ονομάζεται «απουσία τόπου».
Χωρίς την βεβαιότητα της βίωσης του ανθρώπινου πόνου θα κάνουμε αέναα ασκήσεις σαδισμού στο σώμα και την ψυχή του άλλου! Θα το λέμε ανάγκη για δικαίωση, θα το λέμε έγκλημα πάθους, θα το λέμε «δεν μας το έμαθαν διαφορετικά οι δικοί μας γονείς, εμείς τότε δεν τα ξέραμε αυτά».
Χωρίς την απελπισία της συμπόρευσης δεν μας κάνει νόημα η θυσιαστική ελπίδα. Χωρίς την απελπισία της συμπόρευσης δεν είμαστε ένα, είτε στον πόνο, είτε στην συμπόρευση. «Πώς τον Άλλον να τον Πω Αδερφό, τον Αδερφό μου αν Ξεχνώ!».
Λαμπάκια τα Χριστούγεννα, το echo τέρμα στα Μπουζούκια, τα ηχεία να «τρίζουν» στο συντονισμό και την ένταση του volume στα ιδιωτικά μας αυτοκίνητα, γιατί ομολογούμε ταυτόχρονα τη λαχτάρα για Φως αλλά και την αδυναμία επαφής με τον Πόνο μας. Κάτι μας κάνει να θέλουμε να κραυγάσουμε «Υπάρχω!» και κάτι μας κάνει να λέμε «ευτυχώς, όχι σε εμάς»!
Οι πιο ευλογημένες εφημερίες παραμονή Χριστουγέννων, από το Νομαρχιακό χειρουργικό τμήμα στη Γουμένισσα, στο Department of Psychiatry του Southampton, στα φοιτητικά μας κάλαντα στους διαδρόμους της πρώτης μας επιθυμίας η Ιατρική να ήταν για τον άνθρωπο.
Κάθε φορά που κάποιος από εμάς δεν βρίσκει τόπο για τον κουρελιασμένο του εαυτό, γεννιέται η ελπίδα έστω για λίγο, στην αποτυχία της ευτυχισμένης επιφάνειας, να μας κάνει νόημα η κάθε ανθρώπινη σχέση, η παραμικρή αποδοχή από τον Άλλον, η συνεύρεση με τον αποξενωμένο έστω και στις γιορτές.
Γιαυτό διάλεξε να έρθει ως βρέφος! Να μην Του καταλογίσουμε την Ενήλικη ανημπόρια μας για Χώρο…
…κάπου βαδίζει η πιθανότητα για Αγάπη και σε εμάς!
Χαρά δίπλα στον Πόνο μας σε όλους.
Αλέξης και Νίκη
Χριστούγεννα 2024
Η εικόνα αναδημοσίευση από το https://istologio.org/?p=6617