Την Δημοκρατική Αγάπη Επιθυμώ!
Αυτήν που επιτρέπει το Μαζί μέσα στο «Ξέγνοιασε, είναι δικό μου!»
Αυτήν που δοκιμάζει τα πιο όμορφα ρούχα σου στο άγριο μπετόν μιας Κατασκήνωσης στου βουνού την πλαγιά
Αυτήν που καλοσωρίζει την σαπισμένη μου διαγενεακή Οργή σε μια θάλασσα βεβαιότητας ότι ο Πόλεμος στη Γη των Σχέσεων, δεν γίνεται πια με όπλα
Αυτήν που χωράει την ατέλειωτη Σιωπή του ενδοψυχικού Παιδικού Τραύματος, γκρεμίζοντας τον ακαλαίσθητο μαντρότοιχο των Βεβαιοτήτων – απομεινάρι ενδοψυχικών νεκρών σχέσεων – που απαιτούν από τον άλλον «τα Συμφωνηθέντα»
Αυτήν που Ονειρεύεται το Αιώνιο καθώς σκοντάφτει ξενυχτισμένη, στην σκάφη των ασιδέρωτων ρούχων της Πανανθρώπινης Φθαρτότητας
Αυτήν που κρεμάει στολίδι το Σ’αγαπώ στον ανατολικό τοίχο της κρεβατοκάμαρης, ανάμεσα στα μπαρουτοκαπνισμένα εικονίσματα- κειμήλια Μετάνοιας του αγώνα που λέγεται Ζωή, στη Λανθιμική μας καθημερινότητα
Σε Ευχαριστώ!
Α. Λ.
