Επιστροφή στην Αλήθεια των Σχέσεων

Σκέψεις με αφορμή την Κυριακή του Ασώτου

Πως να κρύψεις την αλήθεια μέσα στον αποκαλυπτικό λόγο; Πως να φυλάξεις την ιερότητα της ανθρώπινης φύσης από το στόμα των εξουσιαστών; Πως να αφήσεις χώρο για την ελπίδα στα χέρια απελπισμένων και φοβικών;

Ο Χριστός το κάνει με ένα εργαλείο αρχαίο, επεξεργασμένο, συγκλονιστικό: το αφήγημα. Το παραμύθι!

Ήταν λέει ένας πατέρας και είχε δυο γιούς. Ο μικρότερος ζητάει ό,τι του ανήκει και καλπάζοντας προς την ελευθερία αναζητά την αλήθεια του. Ο άλλος μένει κοντά του και «δουλεύει» την περιουσία του πατέρα του.

Σε μια εποχή πατριαρχείας (όταν λέγεται η ιστορία) αξιοποιούνται τα φύλα ως το γνωστό και δεδομένο. Όποιος θέλει να κρυφτεί σε αυτό θα το κάνει είτε υπερασπιζόμενος την παραδοσιακότητα, είτε προσπαθώντας να απαλλαγεί από αυτήν, πάλι με αυτήν θα ασχολείται ως επίθεση και αντίδραση, ενώ αλλού είναι το ζουμί της ιστορίας.

Ο μικρότερος γιος ψάχνει την ελευθερία και την χαρά. Ακολουθεί ό,τι τον «μαγεύει», ό,τι είναι trendy και cool. Ό,τι υπόσχεται ένταση και βιωματική εμπειρία. Στην χώρα που ζει πέφτει ωστόσο πείνα. Πείνα αληθινή, πνευματική, υπαρξιακή. Γίνεται ένα εξάρτημα του πάθους των «φίλων». Όπως είπε ο ένας εικοσάχρονος στον άλλο συνθεραπευόμενό του στην προηγούμενη ομαδική θεραπεία «το δύσκολο ήταν να δω αν είμασταν μια παρέα που έπινε (μπάφους) ή πίναμε για να νιώθουμε παρέα»…

Ο μεγαλύτερος γιος είναι το καλό και ασφαλές παιδί. Παιδί πολλών δεκαετιών. Κάθεται δίπλα στην ασφάλεια που παρέλαβε, προίκα, σύζυγο, γονείς, θρησκεία, περιμένοντας για χάρη του κάποιος παντοδύναμος να σκύψει και να δώσει «έστω ένα κατσικάκι για να χαρώ με τους φίλους μου». Είναι ο «σωστός και συμμαζεμένος», μετρημένος τα έχει μετρήσει όλα, τι δικαιούται, τι του χρωστά η ζωή! Μεγάλη η αδικία που ζει έξω από τις απολαύσεις των «κολασμένων».

Κοινή εμπειρία των δυο γιων, η απουσία ελευθερίας και χαράς στο σπίτι του πατέρα. Πόσο συχνό και αληθινό; Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους δυο γιούς, η απόφαση και το ρίσκο του μικρότερου. Μπορεί να επιστρέψει στην Ειρήνη των σχέσεων αφού πλέον είναι επιλογή. Αφού και το βλέμμα μόνο του αγαπημένου προσώπου αρκεί. Δεν ζητάει τίποτα άλλο. Δεν είναι χορτασμένος. Είναι συνειδητοποιημένος. Είναι σε επαφή με τον πόνο του και την Πείνα του.

Για χάρη του ο πατέρας κάνει τραπέζι με ένα μεγάλο ζώο, ένα «μοσχάρι». Έχετε το νου σας στους «μοναχοφάιδες» σαν να λέει το παραμύθι. Ο χαρούμενος χαίρεται με τη χαρά του άλλου.

Στην εποχή που ο ναρκισσισμός ταυτίζεται με την αυτοεκτίμηση και την αυτογνωσία, η χαρά στις σχέσεις παραμένει το ζητούμενο. Μείνε παντρεμένος, χώρισε, κάνε come-out την αλήθεια σου, θύμωσε και συγχώρεσε, κάνε ό,τι θέλεις αναλαμβάνοντας την παράδοξη δέσμευση: μην συμβιβαστείς με το ψεύτικο, μην ταυτίσεις την απόλαυση με την χαρά των προσώπων, μην ταυτίσεις την μοναχική ικανοποίηση των στόχων με την χαρά των σχέσεων. Ή αν το έκανες ή το κάνεις όπως όλοι μας, ακολούθα τον μετέφηβο άσωτο και στην επιστροφή του.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν ευσπλαχνικοί πατεράδες, στοργικές μητέρες ή συγχωρητικοί αδερφοί· αυτό που είπε ένα παραμύθι πριν δυο χιλιάδες χρόνια είναι ότι η «επιστροφή» στην πρώτη αλήθεια της Αγάπης για την οποία ήρθαμε στην γη, γεννάει και τα υπόλοιπα. Κι ας πάρει μια ζωή για να το βρούμε!

Αλέξης Λάππας