Μαύρα Χριστούγεννα, γεμάτα αγάπη!

Γιατί η αγάπη είναι δρόμος κι όχι στιγμή.

Με μικρές απώλειες από τις τρέχουσες ιώσεις και με υπομονή, λίγο πριν τις δυο ετοιμάζαμε τα τραπέζια για τους αγαπημένους συνδαιτημόνες μας. Ένας κολλητός κατηφόρισε τις σκάλες του υπογείου όπου σε λίγη ώρα θα λάμβανε χώρα το χριστουγεννιάτικο γεύμα μας. Αίσθημα ανακούφισης, χαράς και μια δόση αισιοδοξίας τα συναισθήματα στην εμφάνιση των φίλων και συγγενών. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία μας. Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε όχι μόνο μέσα, αλλά κυρίως έξω από τους δεσμούς αίματος, τους πιο «δεδομένους».

«Έχει ζέστη σήμερα» είπε η αγαπημένη. Ο νους μου έτρεξε στις κογκολέζες μανούλες που συνάντησε χθες η φίλη μας Αστερούλα στην σίτιση αστέγων στην Αθήνα. Ίσως το πιο χριστουγεννιάτικο δώρο αγάπης στους συνανθρώπους μας που το μαύρο τους δέρμα δεν έχει βρει μια άσπρη πολυθρόνα να αναπαυθεί σε τούτο τον λογοτεχνικά φιλόξενο τόπο.

Για τον Θεό που κήρυξε ο Χριστός μας, οι πολυθρόνες μου δεν είναι δικαίωμα καμίας εργασίας μου. Ο μόχθος του συνανθρώπου μας λογίζεται ακόμα διαφορετικά σαν βρίσκεται γεωγραφικά μακριά από χρηματιστηριακά κέντρα. Πριν δυο βδομάδες, οι Άγγλοι συνάδελφοί μου σχεδόν προσβλήθηκαν από τη φράση μου «κάποιες χώρες διαλέγουν ο πόλεμος να γίνεται μακριά τους, αρνούνται ωστόσο να γευτούν τα αποτελέσματά του». Η αναφορά μου εκεί ήταν για τις χιλιάδες Ουκρανών στρατιωτών που εκπαιδεύει η Μ. Βρετανία. Ανθρωπιστικά έχουν αναλάβει και τη φροντίδα χιλιάδων προσφύγων με πολύ αξιέπαινο τρόπο. Πόνο ωστόσο ένιωσαν μόλις διαταράχθηκε το πρόγραμμα των τρένων από την απεργία των σιδηροδρομικών.

Ο νους μου τρέχει στις οικογένειες που νιώθουν μόνες τους σε κάθε άκουσμα καλάντων φέτος. Διπλανές μας οικογένειες που στο δωμάτιο αποσβολωμένος κάθεται ο βιασμένος τους έφηβος, ο τρομαγμένος από το bullying, ο απεγνωσμένος από την μοναξιά της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ που δεν χωράει στο οικογενειακό τραπέζι. Αλλά και στις άλλες οικογένειες που «γιορτάρες» μέρες ψάχνουν δικηγόρο και προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί με τον δικό τους έφηβο, που ξενύχτησε και χθες στην ανακριτική διαδικασία. Κανείς δεν περιμένει μια πλευρά «θηρίου ανθρωποφαγικού» να εκδηλωθεί στο δικό του παιδί.

Ο νους μου τρέχει στις οικογένειες των εφήβων που φροντίζουμε με την αγαπημένη στο Ινστιτούτο, για πολλούς από αυτούς η δική μας διακοπή μπορεί να μοιάζει αιώνας. Για πολλούς από αυτούς η πάλη με το θηρίο της ψυχικής διαταραχής είναι ακόμα στις αρχές του. Για πολλούς από αυτούς η αγωνία είναι ποιο τμήμα θα εφημερεύει κι αν θα έχει η «παιδοψυχιατρική» διαθέσιμα κρεβάτια. Για πολλούς από αυτούς η Ελπίδα τους είναι να αγγίξει κάτι στο τραπέζι, έστω έναν κουραμπιέ το παιδί τους με την Ανορεξία.

Ναι, δεν σταματάει ο χρόνος επειδή είναι Χριστούγεννα. Δεν σταματάνε τα προβλήματα ή οι αγωνίες. Εμείς έχουμε για μια στιγμή να σταματήσουμε. Μέσα στα φώτα και την ένταση της ρεβεγιόν, είναι δύσκολο να ακουστεί το κλάμα του νεογέννητου Χριστού. Γιατί ο Χριστός δε γεννιέται ούτε στις πολυθρόνες μου, ούτε στην κουζίνα της διάσημης γειτονικής μου ταβέρνας. Ο Χριστός επέλεξε να γεννιέται εκεί που δεν βλέπουμε ΟΛΟ το χρόνο. Εκεί που αηδιάζουμε. Εκεί που αποφεύγουμε. Εκεί που βρωμάει κοπριά ζώων. Εκεί που δεν πάει ο νους μας. Αν θέλουμε να τολμάμε ακόμα να χρησιμοποιούμε τον όρο Χριστούγεννα, έχουμε τολμήσουμε να σιχαθούμε με την αποφυγή μας. Έχουμε να βιαστούμε να πούμε «ευχαριστώ» στον κάθε φίλο και συγγενή που ακόμα μας δέχεται. Έχουμε για μια μέρα το χρόνο να σταματήσουμε την ένταση και να αναστοχαστούμε. Έχουμε μια μέρα τον χρόνο να τολμήσουμε να ρωτήσουμε έναν ΞΕΝΟ: «το δρόμο για την Αγάπη δείξε μου. Το δρόμο τον περπατημένο από εσένα».

Καλή αγάπη σε όλους μας,

Αλέξης Λάππας

Αλέξιος Λάππας