π. Κοσμάς Γρηγοριάτης

Ο κατά σάρκα θείος, άφησε τη ζωή του στις 27 Γενάρη 1989 στους δρόμους του Κονγκό. Αγάπησε ένα περίεργο μέρος αυτής της γης, με αδιανόητες για τον δυτικό άνθρωπο συνθήκες επιβίωσης. Οι ακραίες συνθήκες φτώχειας και οι ακραίες συνθήκες μίσους της μεταπολεμικής μας γεωγραφικής πατρίδας, μέσα στις οποίες ο ίδιος μεγάλωσε, σμίλεψαν μια ορμητική προσωπικότητα· ο πόνος του έγινε δημιουργικότητα και η κοινωνική αδικία μετουσιώθηκε σε Πίστη που εκφράζονταν σε μια παράλογη αυταπάρνηση, τίποτα για τον ίδιο, όλα για τον άγνωστο «ξένο» αδερφό.

Πραγματώνοντας την προτροπή του Ντοστογιέφσκι, ότι όσο υπάρχει έστω και ένα δακρυσμένο παιδί, ο κόσμος αυτός ακόμα κοιμάται στην αδικία από δική ΜΟΥ ευθύνη και με την πνευματική συμβουλή του γερο-Παΐσιου, φύτεψε την ελπίδα σε αυτούς που δεν επιθυμούμε να γνωρίσουμε ποτέ. Δεν θα γνωρίσουμε ποτέ το απογυμνωμένο από καθετί το ανθρώπινο, πλάσμα που κατοικεί στην νοτιοανατολική γωνιά του Κονγκό. Πόλεμος, φτώχεια, πείνα, ελονοσία και AIDS τα ρούχα του. Η απληστία του δυτικού σύγχρονου μοναχικού ανθρώπου, κερνάει αιώνες τώρα στον Αφρικανό αδερφό μας μια αδιέξοδη «μοίρα»: να σκάβει το κοβάλτιο για το iPhone μου, με αντίτιμο την ίδια του τη ζωή.

Α. Λ.

Αλέξιος Λάππας