«Χριστός πάνω σε Ουράνιο Τόξο»

ή «Η Ελπίδα, το τελευταίο μετερίζι της Ελευθερίας μας»

«Καλή Χρονιά να έχουμε» η ευχή των ημερών μας.
Στον τρούλο της Αγια-Σοφιάς του Λονδίνου, ένας Χριστός κάθεται πάνω στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου. Το Ουράνιο Τόξο με τα χρώματά του θεμελίωσε την ΕΛΠΙΔΑ στην χτυπημένη από τον Κατακλυσμό Κιβωτό, πως η μαυρίλα και η θανατίλα έχει περάσει, πως η Ζωή ξανά ξεκινά!

Δεν υπάρχει τίποτα εύκολο και απλό γύρω από την αποκάλυψη που φέρουν οι μεγάλες αλήθειες. Αν δεν σφάδαζε στον πόνο η ύπαρξή μας μόλις πλησίαζε η μεγάλη αλήθεια στα αυτιά μας, δεν θα ζούσαμε με τα ψέματα. Αυτό το ξέρουμε σχεδόν όλοι όσοι πατήσαμε την ενήλικη ζωή, βιολογικά έστω. Το ξέρουμε γιατί καθώς γερνάμε, μεγαλώνει η επιθυμία μας, να μην ταράξει την ισορροπία της όποιας ζωής μας τίποτα. Δηλαδή στην καθημερινή μας κουβέντα ψελλίζουμε με παράπονο «να έβρισκα έναν άντρα/ να έβρισκα μια γυναίκα/ να έβρισκα έναν άνθρωποι να μοιραστώ την χαρά και τον πόνο μου», «να έφευγα ή να επέστρεφα», «να έπαιρνα την απόφαση να αλλάξουν τα πράγματα», αλλά τον σεισμό που χρειάζεται, τρέμουμε να τον προκαλέσουμε εμείς. Μακάρι ο άλλος να το έκανε για εμάς. Είναι ανθρώπινη ανάγκη η ηρεμία και η αίσθηση ότι έχουμε «τακτοποιήσει» τη ζωή μας, αλλά είναι και ανθρώπινη ανάγκη η ελπίδα για ζωή και η ελπίδα δεν κρύβεται στα δεδομένα και ακίνητα συναισθήματα.

Ο Χριστός, ένα παράνομο βρέφος της εποχής του, δεν έχει τόπο να γεννηθεί. Όλοι οι τόποι είναι πιασμένοι από λιγότερο ή περισσότερο τακτοποιημένες οικογένειες και από λιγότερο ή περισσότερο τακτοποιημένες επαγγελματικές απασχολήσεις. Μένει μια τελευταία τρύπα, μια σχισμή σε έναν βράχο, μια φυσική σπηλιά που ένας άνθρωπος φυλάει μέσα τα ζωντανά του, εκεί, σε αυτόν τον ιδιότυπο στάβλο περισσεύει μια γωνιά γης με πατημένο άχυρο, να ακουμπήσει η μάνα του το κορμί της για να του δώσει γέννα.

Η ΑΓΑΠΗ θα φωλιάζει πάντα σε αυτήν την τελευταία γωνιά της ψυχής μας που δεν προλάβαμε να γεμίσουμε με τα δεδομένα και τα απαραίτητα της κοινωνικής μας ζωής. Δυσκολευόμαστε να αισθανθούμε πέτρινη την καρδιά μας. Κρατάμε για τον εαυτό μας την καλύτερη εκδοχή της φαντασίας μας. Βαφτίζουμε την μοναξιά μας «δυσκολία» να μας καταλάβουν οι άλλοι. Βαφτίζουμε τις έγνοιες μας «βάρη οικογενειακά». Εκεί ωστόσο φωλιάζει η ΕΛΠΙΔΑ. Στο να έχει περισσέψει σε μια σχισμή της πέτρινης καρδιάς μας λίγος τόπος για το καλό του άλλου.

…Έχω έναν φίλο που έχασε τον πατέρα του σε τρυφερή ηλικία. Ένιωσε πρόωρα «άντρας» και από τότε (παράδοξο αυτό) απορρίπτει την ευαισθησία και το κλάμα ως απουσία πίστης στο Θεό του και αδυναμία της βούλησης.

…Έχω μια φίλη που έχασε αδερφό νωρίς και από τότε απορρίπτει την χαρά και την επιθυμία για σχέση και ζωή ως «λίγα» και «μικρά» μπροστά στον πόνο του αδικοχαμένου νέου.

…Έχω μια πέτρινη καρδιά που κρύφτηκα μέσα της πολλές φορές όταν η αίσθηση του φόβου και του αγνώστου απαιτούσε να ανταπεξέλθω σε δυσκολίες που φάνταζαν ότι θα με καταστρέψουνε. Μου έμεινε το συνήθειο απο τότε να κρύβομαι πιο εύκολα μέσα μου αν κάτι μου γεννούσε συναισθήματα με ένταση μεγάλη. Θετικά ή αρνητικά. Απορρίπτοντας τον άλλον. Βρίσκοντας πολλές εξηγήσεις παράλογες γιατί «ήταν εντάξει» να απορρίψω τον άλλον.

Η ψυχαναλύτρια Χρυσή Καρυότογλου λέει πολύ εύστοχα πως αν απορρίπτω τον τρόπο που ο άλλος επιλέγει να ζει, είναι σαν να έχω αποφασίσει ότι δεν μπορεί να αποκαλυφθεί το μεγαλείο του σύμπαντος μέσα απο τον τρόπο του άλλου. Τη στιγμή που απορρίπτω τον άλλον έχω ήδη ορίσει τον δικό μου Χριστό, τη δική μου αλήθεια, ως έναν καθρέφτη που επιβεβαιώνει αυτά που εγώ ήδη γνωρίζω και πιστεύω και θεωρώ «σωστά». Για να ακουμπήσουμε την ΑΓΑΠΗ έχουμε να τολμήσουμε να δούμε προς την δική μας πέτρινη καρδιά. Για να μυρίσουμε ΕΛΠΙΔΑ έχουμε να δούμε προς την πονεμένη μας μοναξιά. Πίσω από εκεί κρύβεται το κλειδί του πόνου μας. Το κλειδί της ΣΧΕΣΗΣ μας με τον άλλον. Η ζωή μας θα «μαυρίζει» τις ζωές των άλλων (ουσιαστικά η ζωή μας θα είναι για εμάς μεν μια επιλογή, θα επισκιάζει ωστόσο τις ζωές των άλλων) αν δεν περάσουμε μέσα από το σκοτάδι της δικής μας ψυχής, να βρούμε τα χρώματα της επόμενης ημέρας, όμοια με τα χρώματα του Ουράνιου Τόξου της επόμενης ημέρας του Κατακλυσμού.

…καθώς γιορτάζω εγώ, σς επανηλειμμένα μηνύματα ξανά ένα εφηβάκι ετοιμάζεται να κάνει run-away από το σπιτικό που οι γονείς του θεωρούν «σωστό»….

…καθώς θυμώνω εγώ, έπιασα χθες να συζητούν τα εφηβάκια μου, πως θα μπορούσαν να δώσουν χαρά στα φιλαράκια τους που «άλλαζαν χρόνο» αποκλεισμένα στην COVID-καραντίνα τους…

Κι ο τσαλακωμένος Ντοστογιέφσκι, θα περιμένει με υπομονή τον κάθε άνθρωπο που ορίζει τον εαυτό του ως Χριστιανό, να καταλάβει πως ήταν πιο εύκολο προδίδοντας την ΑΓΑΠΗ, να γίνεται ακόλουθος του κάθε ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΗ, ακόλουθος ενός «άδειου από ζωή κοινωνικού ισορροπιστή γέρου», του ανθρώπου δηλαδή που ξέντυσε την ΠΙΣΤΗ στον ΧΡΙΣΤΟ από την (παράλογη για την κοινωνία) ΑΓΑΠΗ προς τον άλλον…

…αρνούμενος να αναγνωρίζει τον Χριστό στον κάθε άλλον

…αρνούμενος την ευθύνη για τον άλλον

…αρνητής τελικά της θυσίας για τον ΑΛΛΟΝ!

Η ελπίδα είναι πως και αυτή την χρονιά κάποιος θα βάλει ξανά πλάτη και για εμένα, παρά την ντυμένη ή ξεντυμένη από θρησκευτικότητα, ιδιωτικότητά μου.

Αλέξης Λάππας