Αρτιμέλεια

Σκέψεις πάνω στον εύθραυστο κόσμο που φτιάχνουν οι φυσιολογικοί.

Ήρθες πιστεύοντας ότι εγώ μπορώ. Ως ικανός. Ως ειδικός. Ως κάποιος που σηκώνει. Που μπορεί να σηκώνει. Που ξέρει να σηκώνει. Που δεν ξέρει τι θα πει «δεν μπορώ να σηκώσω». Μπορεί κανείς;

Σου ρώτησα αν πονάει το γόνατο όταν «γυρίζει» και εγκαταλείπει την αποστολή του και σωριάζεσαι μπροστά στους ικανούς να περπατήσουν. Σου ρώτησα πως ξανασηκώνεσαι κάτω από τα βλέμματα των περαστικών. Μου είπες «στηρίζομαι στο μπαστούνι μου» και σου ρώτησα «το αγαπάς;»……το κοίταξες με γλαρωμένα μάτια και ένα χαμόγελο σχεδόν ερωτικό. «Όμορφο είναι» είπες σχεδόν ανεπαίσθητα. «Θυμίζει την δυσκολία αλλά στηρίζει στο περπάτημα».

Στη φαντασίωση της αρτιμέλειάς του, ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος, βιώνει την οργή του που ένας ανάπηρος κόσμος δεν μπορεί να χωρέσει την δική του εκδοχή της αλήθειας. Την ίδια στιγμή, ένα πλάσμα που για να ζήσει προϋπόθεση ήταν ο καθημερινός πόνος των θεραπειών του (νυστέρια, φυσιοθεραπείες και κάθε είδος εξειδικευμένων θεραπειών, σχεδιασμένων σχεδόν στα όρια του πειράματος), αποδέχεται τον κόσμο των αρτιμελών, κι ας μην έχει φροντίσει για τη δική του, εξατομικευμένη, διαφορετικότητα!

Ξέρετε, αν ακουμπήσει το Νυστέρι την Καρδιά ενός μεσήλικα άντρα, είναι σχεδόν fifty-fifty οι πιθανότητες να βγει με κατάθλιψη και με ανικανότητα (σεξουαλική) στις παρενέργειες της χειρουργικής του θεραπείας. Σκέφτομαι στην ευθύνη μας, που τολμούμε οι ατελείς να φροντίσουμε παιδιά, πόσο λίγο είναι απλώς να τα «επιβιώσουμε». Αν δεν μπορέσουνε ποτέ να «κάψουν τα καράβια τους», δηλαδή να δεσμευτούν στην υπεράσπιση μιας επιλογής απροϋπόθετα, πως περιμένουνε να τους αποδεχτεί απροϋπόθετα η ίδια η ζωή ή εκ μέρους της, ένας σύντροφος; Και δίνει η Ζωή ευκαιρίες να δοκιμάζεται το «απροϋπόθετο» και στους πιο «ικανούς», βλέπε πανδημία… και εγκλεισμός.

Στον πόνο της ασθένειας υπάρχουν διαφορετικές απαντήσεις: η άρνηση, ο θυμός, ο πειραματισμός, τα γιατροσόφια, η επένδυση στο θαύμα, η ανακούφιση της ουσίας και της διασκέδασης, η ανακούφιση της θέσης θύματος στη ζωή. Υπάρχει ωστόσο και η απόπειρα θεραπείας, κατανόησης και βελτίωσης μέσα από τον γολγοθά και τελικά και η υπέρβαση, η ζωή δηλαδή μετά την αποδοχή!

Photo credit ενός εφήβου που υπερβατικά εμπνέει αναλαμβάνοντας τα διόδια για το δρόμο που δεν βρίσκει έτοιμο!

Αλέξης Λάππας