Παράδοξες Σκέψεις Εφήβων που Τελικά Δεν Αυτοκτονούν

Μιλούσα πριν μήνες σε ένα Zoom με συναδέλφους για τις επιπτώσεις της πανδημίας στον ψυχισμό παιδιών και εφήβων. Ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιώ στην ανιχνευτική συνεδρία με τους εφήβους είναι ένα ερωτηματολόγιο κατάθλιψης. Με τον καιρό ο θεραπευτής αντιλαμβάνεται προς τα που θα κινηθεί ο έφηβος που κάθεται απέναντί του και το σκοράρισμα που θα αναδείξει το επιστημονικό εργαλείο που έχει μπροστά του. Σταθερά από τον Αύγουστο ανεβαίνουν οι βαθμοί σκοτεινιάς και θλίψης. Είναι συγκλονιστικό από μόνο του αυτό σαν δεδομένο. Γεννάει ξάφνιασμα ωστόσο η πρόσφατη εμπειρία για δυο ακόμα λόγους:

α) Συνήθως ορίζουν οι έφηβοι την έναρξη της συναισθηματικής τους γλύστρας μετά το τέλος των ημερών του εγκλεισμού. Όχι πιο πριν. Χρειάζεται φως για να αναγνωριστεί το σκοτάδι.

β) Η εικόνα σταθερά διαφοροποιείται ως προς την εμφάνιση και το «σχήμα» τους σε σχέση και την μέσα αλήθεια που κουβαλούν, την πραγματική «εικόνα». Μοιάζει σαν να μιμούνται το διαδίκτυο που χρησιμοποιούν: όσο dark και να είναι το περιεχόμενο, εσύ βλέπεις από πάνω ένα τέλειο γυαλιστερό γυαλί, την οθόνη του κινητού σου. Έτσι και τα εφηβάκια που περνούν το κατώφλι του θεραπευτή, όλο και πιο συχνά φοράνε εκείνο το “poker face” που δεν αποκαλύπτει με μιας, τι τρέχει στο μυαλό και την καρδιά τους. Σαν να γίνεται και το σώμα τους πια, μια γυάλινη, ατσαλάκωτη, επιφάνεια.

«Υπάρχει κάποιος που σε αγαπά;», ο θεραπευτής.
-«Είμαι σίγουρη ότι υπάρχει. Είναι σαν να μην μπορούν να σου το δείξουν όμως. Να, ένα 80% νιώθω μόνη». Η έφηβος.
«Τους το έχεις πει;», ο θεραπευτής.
-«Όχι! Δεν θέλω να τους φορτώσω κι άλλα. Τους είμαι ήδη βάρος!»
«Αυτό τους το έχεις μοιραστεί;», ο θεραπευτής.
-«Ποιό;»
«Να, αυτό. Ότι εσύ τους αγαπάς, ακόμα και μέσα στο 80% της μοναξιάς σου».
-«Φοβάμαι!»
«Φοβάσαι, τι;»
-«Νοιώθω πως κάτι θα χάσω!»
«Τον θυμό εννοείς;»
-«Μα δεν ήταν δουλειά τους;»
«Δουλειά δεν ξέρω… Ευθύνη; Ναι. Ίσως και λαχτάρα; Τώρα που το ξέρεις όμως εσύ, έχεις να αποφασίσεις! Όχι ποιοι είναι αυτοί. Αλλά ποιους εσύ για γονείς θέλεις! Όταν είσαι έτοιμη. Να χαλάσει η άγνοια της σχέσης».

Η ελπίδα γεννιέται όταν ο σπόρος πέσει. Κι ας πέσει από εδώ, από την πλευρά του εφήβου. Κι οι γονείς; Κι ο γονιός; Δική του η ευθύνη τι του είναι πιο σημαντικό! Το ότι αυτός δεν ζει «το χαρέμι» και τη ζωή που μια πεθαμένη μάνα του εύχονταν στο κάθε «πασά μου!» ή στο εδώ και τώρα μιας κραυγής που λέει «κινδύνεψα να πεθάνω αυτοκτονώντας, όσο περίμενα εσύ να μεγαλώσεις»! Κινδύνεψα εγώ το παιδί, περιμένοντας εσένα τον μεγάλο…