Η “ανάγκη” του σχετίζεσθαι
Το περιβάλλον που εργάζομαι δινει τροφή για σκέψεις σε υπαρξιακό επίπεδο, ανάλογα το πόστο και τη θέση και ανάλογα την ώρα και τον χρόνο.
Χώρος αναμονής στα επείγοντα, άνθρωποι σε ανάγκη, άλλοι χαμένοι, άλλοι ρωτούν περίεργοι, κάποιοι παραπονούμενοι, αδικημένοι, από το σύστημα, από τους άλλους, από τη ζωή και κάποιοι με υπομονή κινούνται σταθερά ακολουθώντας οδηγίες από αυτους στους οποιους εμπιστεύτηκαν την υγεία τους.
Μου έρχεται στο μυαλό η ευχή « Να σαι γερός, να χεις υγεία» και σκεφτομαι ότι μια ανάγνωση αυτης της φρασης είναι να μην πέσεις σε ανάγκη, γιατί στην ανάγκη λέει, πέφτουν οι άμυνες, αυτες που αποτελούν ένα απαραίτητο κράτημα της υπαρξης από τη μια και ένα οχυρό για το πρόσωπο από την άλλη, ώστε να μη νοιώθει ο ανθρωπος έρμαιο…έρμαιος της τύχης, έρμαιο του άλλου ή της δικιάς του ανημποριας;
Και ο άλλος, ποιος άλλος; τι σημαίνει για μένα, ποιός είναι στη δικιά του αλήθεια και ποιός στη δική μου. Πως είναι να πέφτω στην «αναγκη του» και αυτη η ανάγκη τι βαθμό εξάρτησης ακουμπάει; Κι αν η φροντίδα μου εκεί που δεν ξέρω πως να με φροντίσω είναι ανάγκη εξάρτησης τότε που είναι η σχέση; Πως επιτρέπω να φροντιστώ μέσα από αυτήν;
Ο σωματικός πόνος, χρόνιος ή οξύς, η παθολογία των συστημάτων που απαρτίζουν το σώμα και αποδιοργανώνει τη λειτουργικότητα του, είναι κάτι που αντιλαμβανόμαστε άμεσα μέσω των αισθήσεων και της αισθητικότητας. Εκεί, η ανάγκη του να φροντιστώ είναι πιο άμεση, πιο ξεκάθαρη. Ο τρόπος που θα το επικοινωνήσω ωστόσο τόσο στον άλλον-φροντιστή, όσο και στον εαυτο μου-φροντιζόμενο, έχει να κάνει με κατι πιο βαθύ, πιο εσωτερικό. Έχει να κάνει με το πως έχω μάθει να σχετίζομαι όσο και με το πως ενσυνειδητα το επιλέγω. Ο μικρός μου και ο ενήλικος μου εαυτος σε διαρκή συνδιαλλαγή. Το «δικαιούμαι» και το «θέλω» και σε συνάρτηση με αυτό αντιλαμβάνομαι, σε έναν διαρκή διάλογο.
Που θα σταθώ και με πιο τρόπο; Το «που»ανάγει στο ποιος είμαι και πως έχω φτάσει ως εδώ. Ο «τρόπος», στο συναίσθημα που κουβαλάω ως πληροφορία στις σχέσεις, ως πυξίδα στην πορεία μου.
Σε κάθε εμπειρία ανάγκης ή επιθυμίας, έχω να βάλω ως σημείο αναφορας τον εαυτό μου που επιλέγει να σχετίζεται με τον όποιο άλλο, με την προσωπική μου ευθύνη ως ενεργητική στάση σε πορεία ανάπτυξης και ανέλιξης.
Έρμαιος της ανάγκης ή εμπιστευόμενος σε επίπεδο σχεσης;
Ανδρονίκη Δράγου
