Σκιά ανθρώπου που κάτι μου θύμιζε
«Καλοκαίρι, γαλήνιος εσπερινός, τα χελιδόνια κάνουν τους τελευταίους χορευτικούς τους κύκλους πάνω από μια Αγίας Σοφίας οδό, που δύει, Ιούλιος. Θυμάμαι αυτά τα πουλιά να ξεσηκώνουνε την ίδια ώρα, τον ίδιο δρόμο, από το ‘81, Παρασκευή σε Παρασκευή που έπρεπε να περάσω την πόρτα της παιδικής θεραπείας. Όταν ο δρόμος ανήκει στα όνειρά σου, οι περαστικοί είναι φιλοξενούμενοι της εμπειρίας σου. Οι γωνιές είναι σκέψεις και οι ευκαιριακοί διερχόμενοι, γίνονται λογισμοί που πασπαλίζουν το βίωμα με γεύσεις.
Ξεχασμένος μέσα στον αναστοχασμό, χαμόγελο αποδοχής για αυτά που μου επιτράπηκε να νοιώθω σε κάτι τόσο καθημερινό, δυο φορές την ημέρα πάνω- κάτω αυτό το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο, μια σκιά μου έκοψε τον δρόμο βιαστικά· μια ανθρώπινη συνάντηση με κάτι σχεδόν απόκοσμο, μια αίσθηση déjà vu με κάποιον που δεν ανήκει στο τώρα. Μα ναι! αναφώνησα, από μέσα μου σίγουρα. Βύθισμα. Στέκω γωνία Εγνατίας κοιτώντας την ύπαρξη να χάνεται στο απροσδιόριστο της ώρας που παίρνει να σκοτεινιάζει. Παρά τις έντονες κινήσεις, Θλίψη. Παρά το σλάλομ ανάμεσα στους άλλους περιπατητές, Μοναξιά…
Ο έντονος βηματισμός, οι μανερισμοί με τα χέρια, ατέλειωτες ρίμες στα χρόνια τα εφηβικά, ατέλειωτες σελίδες, ονειροπολήσεις σε γραμμές, προσπάθεια προτύπωσης στον 12ο πίθηκο, στο Μηδενιστή και τους ΖΝ (Ζωντανοί Νεκροί), απόπειρες κατανόησης, συνεδρίες, διέξοδο από την άχαρη σχέση με ένα γιγάντιο κορμί που φιλοξενούσε την καρδιά ενός 8χρονου αγοριού, τόσο τρυφερού που δεν μπορούσε να γαυγίσει ένα «ΟΧΙ» στην προσβλητική πρώτη συνάντηση με την βιολογική του μητέρα στα 18 του: του έπιασε τα μπράτσα σαν να τα ζύγιζε και αντί αγκαλιάς είπε «να έρθεις μαζί μου, θα είσαι καλός να κουβαλάς τα φρούτα στα χωράφια».
Φεύγοντας από το παιδικό πλαίσιο μπήκε στο πρόγραμμα επανένταξης μέσω των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Έχω την αίσθηση ότι δεν έφυγε ποτέ από το πλαίσιο η παιδική ψυχή του. Σαν παιδί έζησε με το όνειρο της επανασύνδεσης με κάποια πρόσωπα εξιδανικευμένα, η απουσία σχέσης ενίσχυσε την φαντασίωση και δεν προετοίμασε για την απογοήτευση αυτή τη φορά, στην έναρξη μιας ενήλικης ζωής σε έναν άγνωστο κόσμο. Η σκιά που συνάντησα εκείνο το σούρουπο στην Εγνατία, ήταν ακριβώς 91cm μακριά από την υπαρκτή αλήθεια (αναφορά στην ταινία 91cm για τη Σχιζοφρένεια- διαθέσιμη στο Youtube). 91cm, ούτε καν ένα μετρό. Όσο δηλαδή πιάνει μια ενήλικη δρασκελιά, στην προσπάθεια που όφειλε να κάνει, για να αγκαλιάσει ένα βλαστάρι».
Με φόντο τη Σιθωνία και ένα μουρμουρητό από την απομονωμένη ακτή, βγαίνουν γραμμές αναστοχασμού. Όταν μπουν στη σειρά, θα φτιάξουν βιβλίο για τις ζωές των παιδιών που το δικό μας «αυτονόητο», για αυτά ανήκει στην ελπίδα· και το δικό τους «τώρα» παλεύει να ακουστεί από εμάς, ανάμεσα σε απρόσωπες υπηρεσίες και θεραπευτικούς ανθρώπους. Μοιραζόμενοι την έγνοια μας, προσωποποιούμε τη διεργασία.
Αλέξης Λάππας
