Οργή στην Οργή

Αν η μαμή της ιστορίας είναι ο πόλεμος, η μαμή των σχέσεων δαμάζεται στην οργή. Η οργή είναι ο οργανωμένος (με την ιατρική έννοια) θυμός. Ο θυμός σβήνει με νερό, με κέρασμα, με το ευχαριστώ και το «συγχωρεμένα». Η οργή κουβαλάει μαζί της μυρωδιές θανάτου. Σαν να βαπτίζεται η ύπαρξη σε ζουμί δενδρολίβανο, σε ρίγανη ξεχασμένη μέσα στο ελαιόλαδο, ολόκληρη, σάπια από χρόνια, μπόχα παλιών σχέσεων, αποσύνθεση. Η οργή ζητάει αίμα. Και αίμα στην οργή δεν δίνεται. Αίμα δίνεται στην αγάπη. Το αίμα στην οργή βιάζεται. Γιαυτό στις σχέσεις οργής πεθαίνει ο έρωτας, πεθαίνει η υγεία του όποιου έχει μείνει στην αγάπη, του τρυφερού, του παιδιού, του αυτοθυσιαζόμενου εφήβου, της πρώτης μνήμης, του πρώτου “yes, I do” της Monica.

Παλεύει ηρωικά ο Ηρακλής να εξαφανίσει την Λερναία Ύδρα. Η οργή είναι τέρας. Ταϊσμένο τέρας. Τέρας παράσιτο! Ταϊσμένο από την πληγή της αδικίας, της μη-αποδοχής, της μη-αγάπης. Ποιος βάζει το χεράκι του εκεί… Δοκιμάζει ο άνθρωπος – Ηρακλής να παλέψει το τέρας με το ίδιο νόμισμα: σπαθί. Οκτώ κεφάλια η Λερναία Ύδρα – οκτώ τα στάδια της ανάπτυξης του Έρικσον. Οκτώ και άλλοι οκτώ και ατέλειωτοι σταθμοί απογοήτευσης, ματαίωσης, πως η επίθεση, ο θυμός, η φαλική επικράτηση στον άλλον, δεν γεννάει παρά παρακλάδια της οργής. Ατελείωτα δικαστήρια νομικών συγκρουσιακών δικαστηρίων. Ατελείωτες καταγγελίες λάθους του άλλου, του τώρα εχθρού, του πρώην φίλου και εραστή.

Οι Λερναίες Ύδρες ωστόσο δεν θανατώνονται με σπαθί όπως αποκαλύπτει ο μύθος. Απαιτεί φωτιά, ζέστη και αγάπη για να πάψει το θηρίο να φυτρώνει νέα κεφάλια. Ξανά πίσω στη σχέση. Ξανά στο πρώτο δώρο. Ξανά στα βασικά της ζωής. Στην θαρραλέα αυτοθυσία του Προμηθέα. Συντροφικότητα και αγάπη.

Η μεγαλύτερη θυσία που μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος στον άνθρωπο που θα ψελίσει το «σ’αγαπώ» είναι μια: η θυσία του χρέους αίματος, η θυσία της αδικίας!

Καλοκαίριασε. Είναι εύκολο να πάρουμε την ζέστη για ευτυχία. Δεν έφτανε η Σαρακοστή. Χρειάστηκε η πανδημία. Κι αν εμείς, οι τάχα ενήλικες δυσκολευόμαστε, ποιος θα μεταφράσει για τον αδερφό τον ελάχιστο, τον πονεμένο και το παιδί, τη δύσκολη αλήθεια της αγάπης;

Α.Λ.