Εφημερία στο τμήμα παιδοψυχιατρικής

Η εφημερία σε ΠΨ κλινική ανακατώνει και εγείρει ποικιλία συναισθημάτων. Μέσα από τα μάτια των παιδιών που υποφέρουν ρίχνω ματιές στο «αδικημένο παιδί» μέσα μου.

Κάποια παιδιά αρρωσταίνουν ψυχικά όταν αναλώνονται μέσα στη σχέση των γονιών. Σε κοινωνίες που ονομάζονται παιδοκεντρικές, στο βωμό του «προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ για το παιδί μου», θυσιάζεται η αυθεντική παιδικότητα. Αποφεύγοντας να επαναλάβω τα λάθη των ενήλικων φροντιστών πάνω μου και την αδικία που έζησα, μου διαφεύγει το γεγονός ότι τελικά προσπαθώντας να μην κάνω αυτά που μου κάναν, αφού με πόνεσαν, με τραυμάτισαν, με αδίκησαν, διατηρώ ακόμη την συναισθηματική ανάμνηση του τραύματος από το ψευδές του παιδικού μου ρόλου. Εκεί δηλαδή που το εξελικτικό μου δυναμικό περιορίστηκε και έγινα άλλος από αυτόν που προοριζόμουν, ίσως για να καλύψω το ανεπαρκές του γονιού, ίσως για να κρατήσω κάποιο οικογενειακό μυστικό ή για να ανακουφίσω αναντίστοιχα, ή …..ή…

Κι αν ακόμη η στάση μου, η συμπεριφορά μου, οι επιλογές μου, οι πράξεις μου είναι διαφορετικές από αυτές που βίωσα τραυματικά, αγνοώντας ή υποτιμώντας το ουσιαστικό μου τραύμα, αυτό υπήρξε και υπάρχει ως αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου, το οποίο αν και δε με ορίζει, ωστόσο με ζορίζει. Και έχω να ονοματίσω αυτό το ζόρι, να το πω αρχικά σε μένα, να βάλω σε λόγια αυτό το «ψέμα» που με αποσχίζει με απομονώνει από τον εν δυνάμει ανελισσομενο εαυτό, αυτόν με τα χαρίσματα, τόσο τα κληροδοτημένα, όσο και τα επίκτητα, αυτά που ιδωμένα μέσα από μάτια που ξέρουν να αναδεικνύουν, καλλιεργούνται, αξιοποιούνται, γίνονται ενέργεια που όταν γυρνάει προς τα έσω ενδυναμώνει και ενεργοποιεί, ενώ αντανακλώμενη και μεταδιδόμενη προς τα έξω εμπνέει και κινητοποιεί.

Αυτή ενέργεια λοιπόν έχει αξίες, έχει δίψα για συνάντηση, για μοίρασμα, για σχέση, σχέση με το αληθινό πρόσωπο του άλλου εφόσον, όταν έχω στην επαφή με την δική μου αλήθεια έχοντας περάσει από το βάναυσό μα συνάμα λυτρωτικό ανήλιο καταγωγι της ύπαρξης μου, διατηρώ ασβέστη την λαχτάρα για θέαση της αστείρευτης ομορφιάς που έχω μέσα μου. Και όταν καταφέρω να δω τον εαυτό μου πέρα από την αδικία που έχει βιώσει και κουβαλάει υποβοηθούμενη από τον θυμό και την ενοχή, οφείλω να καταγράψω αυτή την εμπειρία. Η πρώτη ενσυνειδητή καταγραφή είναι εκεί που υπεύθυνα γνωστοποιώ σε μένα την υπερβατικότητα ως το πρωταρχικό χαρακτηριστικό της ενηλικίωσης μου και ορίζω πως εισέρχομαι σε πορεία αυτογνωσίας.

Η βιωμένη αδικία δεν ξορκίζεται αν μιληθεί και βγει με παράπονο ώστε να βρει αποδέκτη κατανόησης και ανακούφισης. Ψευτοδικαιώνεται μέσα από τα λόγια στο δικαστήριο της επιλογής της και ανανεώνει το συμβόλαιο του αδικημένου παιδιού που ως ενήλικας πλέον εγείρει συναισθήματα οργής και ξεδιψάει κυρίως μέσα από «εκδίκηση».

Στο θεατρικό του έργο «Αγριόπαπια» ο Χ. Ίψεν χρησιμοποιεί το απόφθεγμα « Αν έχεις εσύ δίκιο και εγώ άδικο τότε δεν αξίζει να την ζεις αυτή τη ζωή » για να αποτυπώσει την ουσία της αδικίας με όλη την τραγικότητα που τη χαρακτηρίζει.

Η βιωμένη αδικία, στην ενήλικη πραγματικότητα έχει ανάγκη από κατανόηση μέσα από επεξεργασία των εσωτερικών φωνών στο δικαστήριο του μυαλού μας και με γνώμονα την αξία της ελευθερίας του προσώπου και το δικαίωμα στη χαρά, έχει να βγει αναπλαισιωμένη και να παράξει σοφία και δυνατότητες δημιουργίας συνθηκών που δεν εγκλωβίζουν, αλλά φωτίζουν το επέκεινα.

Νίκη Δράγου