Το δώρο της εφηβείας

Στο αρχιπέλαγος των εμπειριών του, ένας ενήλικας άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασυνείδητα, έχει σηματοδοτήσει ποιες βραχονησίδες και ποια νησάκια πρέπει ή έχει ανάγκη να αποφεύγει ο ίδιος. Πρόκειται για εμπειρίες, βιώματα ή γνώσεις της δικής του παιδικής, εφηβικής και πρώτης ενήλικης ζωής, στη διάρκεια των οποίων πόνεσε, ματαιώθηκε, προδόθηκε ή αηδίασε. Αφού απο- φεύγουμε αυτά τα νησάκια-εμπειρίες, δεν τα γνωρίζουμε. Αποφεύγοντάς τα μάλιστα, αρχίζουμε με τα χρόνια να πιστεύουμε πολλές φορές ότι δεν υπάρχουν κιόλας. Αλλά αν δεν τα γνωρίσουμε, πώς θα μας γνωρίσουμε; Κι αν δεν μας γνωρίσουμε, πώς θα μας αγαπήσουμε; Κι αν δεν μας αγαπήσουμε πώς θα μας συγχωρέσουμε; Κι αν δεν μας συγχωρέσουμε, πώς θα συγχωρέσουμε όσους μας πόνεσαν, ματαίωσαν, πρόδωσαν, αηδίασαν; Διότι συνήθως, αυτοί που μπόρεσαν να μας πονέσουν και να μας προδώσουν είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συνάμα μπόρεσαν να μας αγαπήσουν, να μας εμπνεύσουν, να μας γεννήσουν, να μας συνδημιουργήσουν και να μας υποστηρίξουν. Και το δώρο της ζωής στον άνθρωπο είναι ο άλλος, ο τρίτος, ο ξένος ή ο εχθρός, που μας ξεβολεύει από τη ρουτίνα αποφυγής όλων αυτών των εμπειριών και μας υποχρεώνει να τα συναντήσουμε…

από «το Δώρο της Εφηβείας», Εν Πλω Εκδόσεις

Institute