Θέλω να με καταλαβαίνεις

Μόνο βαθειά ευγνωμοσύνη νοιώθουμε για την έγνοια και την φροντίδα με την οποία προσέγγισαν την Εφηβεία οι Εισηγητές και οι Συντονιστές, στα πλαίσια της Ημερίδας που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Εν Πλω «Θέλω να με καταλαβαίνεις» στο Caravel της Αθήνας. Όταν η συζήτηση είναι σύνθεση και συνάντηση, κάτι πιο κοντά στην αλήθεια φτάνει.

Σταχυολογώντας από τις σημειώσεις μας, μοιραζόμαστε κάποιες από τις σκέψεις που συζητήθηκαν από τους εισηγητές. Μία γεύση από το Δώρο της εφηβείας, μια ματιά συνδυασμένη με προσωπικό και επαγγελματικό βίωμα, μια ρεαλιστική αναφορά στην εφηβεία, μια αναλυτική προσέγγιση του σχετίζεσθαι των μελών της οικογένειας του εφήβου, που διαπραγματευόμενος την ταυτότητα του ως πρόσωπο, βρίσκεται σε μια διαρκή δυναμική διεργασία αλληλεπίδρασης μαζι τους.

κα Ανδρονίκη Δράγου: Οι δυνάμεις που εκλύονται από τη σύγκρουση των εσωτερικών φωνών των προσώπων, το παράδοξο βίωμα της απόρριψης της ζωής από έναν άνθρωπο σε μια ηλικία που τη χαρακτηρίζει η ενέργεια και η δημιουργικότητα, όση αναταραχή κι αν προκαλούν σε υπαρξιακό επίπεδο έχουν να αποτελέσουν εφαλτήριο για να συγχωρέσουν και να μεταβολίσουν το έως τώρα βιωμένο παράγοντα κάτι νέο, κάτι καινούργιο σε επίπεδο διαφοροποίησης, ευνοώντας την εξέλιξη του κάθε προσώπου χωριστά αλλά και της ίδιας της οικογένειας ως πρόσωπο.

κ. Μενέλαος Κανάκης: Η εφηβεία στην ψυχοθεραπεία συναντάται ως συμπόρευση του θεραπευτή με την οικογένεια. Ο γονιός έρχεται με το αίτημα που βασίζεται στην αδυναμία να τα βγάλει πέρα με το έφηβο παιδί του, δηλαδή να βρει τρόπο να σχετιστεί μαζί του. Από την δυσκολία και το πρόβλημα έχει να μετακινηθεί στην κατανόηση συναισθημάτων και πρόσωπο. Ως πρόσωπο αναφοράς ο γονιός, έχει να εστιάσει στην χαρά και τη νοηματο δότηση της ζωής του της δικής του υπαρξιακής πορείας.

κα Άννα Κανδαράκη: Η εφηβεία παρομοιάζεται με την ανασκαφή και την ανακάλυψη. Στη συνειδητοποίηση οτι κάποτε ζούσε κάτι καλό ενώ τώρα δυσκολεύεται, αναδύεται ένα πένθος. Το πένθος αφορά την απώλεια της παιδικότητάς κατά το μεγάλωμα, παράλληλα με την απώλεια της νεότητας των γονιών καθώς νιώθουν ότι ωριμάζουν.

π. Νεκτάριος Αντωνόπουλος: Στην εφηβεία, ένα ταξίδι διαμόρφωσης εαυτού, η αλληλεπίδραση της ταυτότητας και της θρησκευτικότητας οδηγάει στην αναζήτησή του άγνωστου Θεού με το στοιχείο του φόβου. Η ποιμαντική μπορεί να συναντήσει την επιστήμη αλληλοσυμπληρωματικά.

κ. Δημήτρης Αναγνωστόπουλος: Στην παραπτώματικότητα της εφηβείας, η δυσκολία να μετουσιωθούν οι εγγενείς επιθετικές ενορμήσεις σε δημιουργική συμπεριφορά, έχει ρίζες στο παρελθόν του παιδιού, στους γονείς του, στην ιδέα, την επιθυμία τους για τεκνοποίηση.

π. Βασίλειος Θερμός: Πως μπορει λοιπόν κάτι που έχει περάσει στη κοινή συνείδηση ως μπελάς να το δούμε ως δώρο; Η εφηβεία των παιδιών μας προάγει την δίκη μας ωρίμανση, ανοίγοντας τους ορίζοντες, καθώς τρέχουν πιο μπροστά από τους ενήλικες, συντονισμένοι με τις ευαίσθητες κεραίες της εποχής τους.

Α. Λ. & Α. Δ.