«Η παιδαγωγική αξία της τέχνης του θεάτρου ως μέσο εξάλειψης της παιδικής βίας»

Ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της Σοφίας Μελιγκοπούλου (Λυρικός Μικρός Πλανήτης) και στα πλαίσια του 3ου «Θεσστιβαλάκι», 12 θεατροπαιδαγωγοί και εκπαιδευτικοί με ειδικό ενδιαφέρον για το παιδικό θέατρο και το θεατρικό παιχνίδι, είχαν την δυνατότητα σε σχήμα βιωματικής ομάδας, να συμμετάσχουν σε workshop, σχετικό με την παιδική Βία και την επεξεργασία της, μέσα από τις δυνατότητες του θεάτρου.

Αν ο υπεύθυνος ενήλικας δεν αφουγκραστεί την προσωπική του εμπειρία, οι ανεπεξέργαστες τραυματικές εμπειρίες θα συντονίζονται με τον παιδικό πόνο, οδηγώντας το αίσθημα αδικίας σε αδιέξοδο, επιθυμώντας έμμεσα την εκδίκηση (εναντίον ποιανού;), ενώ η παιδική ψυχή θα παραμένει κλειδωμένη στο σκοτάδι, αφού ο κύκλος βίας θα επαναλαμβάνεται μέσα του, έξω του, εκτός και επί σκηνής.

Όταν ο υπεύθυνος ενήλικας έρθει σε επαφή με το τραύμα του μέσα από επεξεργασμένες διεργασίες, θα μπορεί να συγκινηθεί και να συμπονήσει, γνωρίζοντας το χρόνο και το κόπο που απαιτεί η ενσυναισθηματική προσέγγιση όχι μόνο του πονεμένου θύματος, αλλά και της ανεπεξέργαστης οργής που ξερνάει ο θύτης! Θύτης Παιδί! Παιδί που πάνω στον συναισθηματικό του αναλφαβητισμό, χρησιμοποιεί τον άλλον άνθρωπο, συμμαθητή ή συνάνθρωπο, την μάνα του ή την νταντά του, ως σκοτεινό καμβά που πάνω του προβάλει τα προσωπικά του βιώματα (αυτά που βλέπει, ακούει, αντιγράφει και ζει ψηφιακά ή μέσα στο σαλόνι του σπιτιού του) και τα «αρνητικά» ή καλύτερα «σκοτεινά» συναισθήματα, με κυρίαρχο τη ΜΑΤΑΙΩΣΗ, που δεν έμαθε να αποδέχεται ως μέρος της διαδικασίας που λέγεται «παιχνίδι».

«Τα παιδιά που φροντίζετε είναι η ελπίδα μας» ανέφερε ο κ. Λάππας «και για αυτό σας ευχαριστούμε».

Με υπόσχεση συνέχισης,

Α. Λάππας