Πνίγομαι!
Υπάρχουν βράδια που πετάγομαι από τον ύπνο μου να πάρω ανάσα, βέβαιος ότι η ανάσα μου έχει τελειώσει. Έχει τελειώσει για πάντα. Σε εκείνα τα κλάσματα του χρόνου μεταξύ ονειρικού εφιάλτη και μισοκοιμισμένης πραγματικότητας επιτρέπεται η βίωση της πιθανότητας· κι αν δεν ξεκινήσει η αναπνοή; Κι αν ήταν να συνέχιζε ο κόσμος χωρίς τη δική μου ανάσα; Ποια είναι η αξία μιας ανάσας στο σύμπαν που συνεχίζει την πορεία του;
Πριν λίγες μέρες, για μια φορά ακόμα ξεκίνησαν τα σχολεία για τα παιδιά και τους εφήβους της γεωγραφικής μας πατρίδας. Πριν λίγες μέρες, για μια φορά ακόμα χιλιάδες παιδιά και έφηβοι παραδόθηκαν στην σχολική ρουτίνα, σε μια κοινά αποδεκτή διαδικασία θραυσματοποίησης (fragmentation) της ύπαρξής τους και υποβιβασμού της ολάκερης ανθρώπινης φύσης. Σε έναν εγκέφαλο, υπονοώντας πίσω από την λέξη «εγκέφαλος» την διεργασία της γνώσης ως πληροφορία, ξέχωρα από το συναίσθημα, το βίωμα, το κορμί, την πραγματικότητα της είδησης, την πραγματικότητα του σπιτικού από το οποίο ξεπόρτισαν πριν λίγη ώρα, παίρνοντας το δρόμο για την αυλόπορτα του σχολείου.
Για μια χρονιά ακόμα καπνισμένα από τις στάχτες των πυρκαγιών και μουσκεμένα από τα νερά της θεομηνίας που δεν λένε να υποχωρήσουν χωρίς να αποκαλύψουν κι άλλα πτώματα, παιδικά μυαλά θα στιβαχθούν με «τάξη» για να ακούσουν το μάθημα. Με αδιαπραγμάτευτη την πραγματικότητα, αφημένα στο έλεος της πιθανής ή απίθανης ανάλυσης και μεταβολισμένα γεγονότα από τους γονείς και φροντιστές τους, με κάτι να έχουν καταλάβει από τον κοινωνικό όλεθρο και κάτι από τις τσιρίδες της μάνας τους «τι ώρα είναι αυτή που γυρνάτε, δεν ακούτε πόσα κακά συμβαίνουν!», υποτίθεται ότι θα παραχωρήσουν την προσοχή τους στους αντίστοιχα καπνισμένους ή βρεγμένους από την ειδησεογραφία εκπαιδευτικούς, για να ξεκινήσει η περιπόθητη από γονείς και φροντιστηριάρχες διεργασία της «μάθησης».
Μήπως όμως τα σχολεία δεν εξαιρούνται από την κοινή πανανθρώπινη μοίρα; Μήπως η αποφυγή της πραγματικότητας και η αισχρή απεμπόληση της προσωπικής ευθύνης από ηγέτες και υπεύθυνους θεσμών και κοινωφελών δομών, είναι η πραγματική εκπαίδευση στην οποία υποβάλλονται τα παιδιά μας; Μήπως είναι «πολύ» να ζητήσουμε να γίνει αποδεχτή η αλήθεια του ανθρώπινου πόνου και η ελαχιστότητα της ανθρώπινης δύναμης μπροστά στο μεγαλείο των Πάντων;
Ποιος αντέχει να ξεκινήσει Δευτέρα πρωί για τα κάτεργα της δουλειάς του, αν στο μυαλό του στροβιλίζει το άψυχο κορμάκι του Αντώνη πίσω από τους αναδευτήρες ενός μεταλλικού κήτους;
Ποιος αντέχει να ξεκινήσει Δευτέρα πρωί για το ταξίδι των μικροαστικών διακοπών του αν στα αυτιά του κοχλάζουν οι κραυγές των γυναικών ανάμεικτες με τα κλάματα μωρών και το γδούπο από τις γροθιές στις κλειδωμένες μεταλλικές μπουκαπόρτες του βυθιζόμενου ψαράδικου ανοικτά της Πύλου, μέσα Ιουνίου του ρημαδοέτους 2023…
Είναι κοινή η απόφασή μας όσο και αν μας ενοχλεί. Αυτήν την κοινή ενοχή εξαγοράζουν οι πολιτευτές μας κάθε τετραετία.
Είναι κοινή η απόφασή μας όσο και αν μας ενοχλεί. Είτε ιδιωτική είτε δημόσια εκπαιδευτική δομή, αν εμείς αρνούμαστε την πραγματικότητα, αναλαμβάνει το σχολείο να γδάρει την πραγματικότητα των παιδιών μας, πλάθοντας ψεύτικους κόσμους σπουδών και επιτυχιών.
Υπηρέτες του φανταστικού μας κόσμου αρνούμαστε κάθε τι που θα μας ξυπνήσει. Νιώθουμε πλούσιοι και δυναμώνουμε τον ήχο στο clubάκι της διασκέδασής μας μην και σκεφτεί το μυαλό κάτι έξω από την ένταση της ρουτίνας και την ένταση της σεξουαλικοποιημένης εκτόνωσης.
Αυτό που δεν αντέχεται ατομικά, αντέχεται από την ευλογημένη κοινότητα όταν λειτουργεί. Κάθε μέρα σχολείου που δεν κλάψαμε όλοι μαζί είναι μια ακόμα χαμένη εμπειρία παραδείσου. Θα χρειαστούν πολλά μαχαιρώματα και πολλά οπαδικά επεισόδια για να βγει τόσο κλάμα.
Αυτό που δεν αντέχεται ατομικά είναι εφιαλτικό όνειρο με σκοπό να μας ξυπνήσει από την κολάσιμη ατομικότητά μας. Τότε η αγάπη θα δέσει την κοινωνία μας, όταν ο ενήλικας ομολογήσει ότι στην αλαζονεία ο εγκέφαλος μετράει νούμερα και κώδικες προγραμματισμού, δημιουργώντας λαβυρίνθους που φυλακίζουνε την πιθανότητα σχέσης.
Ο πνιγμός είναι ο χειρότερος θάνατος (λες και υπάρχει κάτι καλό στη λέξη «θάνατος»).
Αλέξης Λάππας
