Φονικό
Η Ζωή μπορεί να νικήσει, αν επιλεχθεί. Το κακό φωλιάζει πίσω από το ανείπωτο. Αυτό είναι το «αυτεξούσιο του ανθρώπου». Ή διαφορετικά η ελευθερία της βούλησής του.
Γεννιόμαστε μέσα σε ένα πλαίσιο. Ζωντανό. Που διαρκώς διαμορφώνεται.
Γεννιόμαστε από ανθρώπους που μας έχουν ήδη φανταστεί, ονειρευτεί, ελπίσει, επενδύσει, απορρίψει, προκαθορίσει, προορίσει, τάξει, δωρίσει, δανείσει, υποθηκεύσει, διαμορφώσει πολύ πριν ακουστεί το πρώτο μας το κλάμα.
Γεννιόμαστε σε οικογένειες που έχουν ή δεν έχουν χώρο και χρόνο για ένα, δύο, περισσότερα, κανένα, πολλά, «όσα δώσει ο Θεός», μονάκριβα, πανάκριβα, πολύτιμα, απρόσμενα, τυχαία, «ατυχηματικά», «από θαύμα», «με υποβοήθηση», με υιοθεσία, με καισαρική, με φυσικό τρόπο, παιδιά.
Γεννιόμαστε σε γονιό, μάνα, μάνα ή και πατέρα, που βρίσκονται σε πορεία ωρίμανσης, έχουν ωριμάσει, δυσκολεύονται να ωριμάσουν, έχουν ωριμάσει κάποιες πλευρές τους, συμπεριφέρονται ανώριμα ακόμα. Γονείς που έχουν αυτονομηθεί, έχουν πατήσει στα πόδια τους, έχουν τους γονείς τους στήριγμα, δεν έχουν κανένα στήριγμα, «δεν ξέρουν τι έχουν και τι δεν έχουν», «δεν έχουν που να βάλουν το κεφάλι τους», «δεν τους νοιάζει τι έχουν» ή που θα ήθελαν να έχουν ή που «άλλα ήθελαν και άλλα έχουν».
Γεννιόμαστε σε μια κοινωνία όλο και καλύτερη, όλο και πιο τεχνολογικά αναβαθμισμένη, όλο και πιο ψηφιακή, όλο και πιο ιατρικά ενήμερη, όλο και πιο ψυχολογικά ενήμερη, όλο και πιο ατομοκεντρική, όλο και πιο γεμάτη βασιλιάδες και βασίλισσες και πρίγκιπες και πριγκίπισσες και έκπτωτους και έκπτωτες και μοναδικούς ιδιαίτερους, χαρισματικούς, γοητευτικούς, γοητευμένους ή απογοητευμένους ανθρώπους.
Τα βράδια θεωρείται κεκτημένο δικαίωμα του κάθε βιοπαλαιστή, δυτικού ανθρώπου, μπροστά σε μια μικρή ή μεγάλη οθόνη, να χαλαρώσει απολαμβάνοντας, νόμιμα ή παράνομα μαγνητοσκοπημένα ή ζωντανά, κορμιά να προβάλλονται, να χαϊδεύονται, να ηδονίζονται, να ξεγυμνώνονται, να δημιουργούν αυτή την ιδιαίτερη αίσθηση ότι μόνο για τα μάτια και την ηδονή αυτού του συγκεκριμένου, αποκομμένου από τους άλλους, κρυμμένου στο σκοτεινό του σαλόνι ή υπνοδωμάτιο, ατόμου, χαρίζοντας την τόσο αναμενόμενη σωματική ανακούφιση, φτιαγμένη για τα γούστα και τις γεύσεις ενός ανθρώπου που δύσκολα, μα πολύ δύσκολα, μπορεί να ικανοποιηθεί από τους «καθημερινούς» ανθρώπους που προσπερνά στη μέρα του.
Όσο περισσότερος αποκλεισμός βιώνεται από την πραγματική σχέση με τον άλλον, όσο λιγότερο κατανοείται το συναίσθημα του άλλου, όσο μεγαλύτερο δικαίωμα έχω στην απόσταση από τον πόνο σου, τόσο λιγότερο σε καταλαβαίνω τόσο λιγότερο σε νοιάζομαι, τόσο λιγότερο με «αφοράς». Στους χιλιάδες φόνους που έχω βιώσει ως θεατής των ειδήσεων και των ταινιών «δράσης και περιπέτειας», μυστικά και ανομολόγητα, έμαθα να εκτονώνω την ένταση της βιωμένης μου «αδικίας», τη στιγμή που χύνεται «δίκαια» από την πληγή του σκοτωμένου στην οθόνη ατόμου, το αίμα. Η τρύπα από τη σφαίρα και η κόψη από τη μαχαιριά, λειτουργούν ως μια ιδιότυπη ανθρωποθυσία για χάρη μου! « Αν ξέρατε πόσες φορές γλιτώσατε από την οργή μου καλοί μου συνάνθρωποι»…
Σε μια αυλή ενός σχολείου ένα παιδί εκπαιδεύεται πως να στέκεται καχύποπτα στο συνάνθρωπο και στο σύνολο, καθώς βιώνει ένα μαρτύριο, για το ύψος και τα κιλά του, για την προφορά ή το χρώμα, για αυτό το διαφορετικό που τολμά να κουβαλά και να φέρνει κάθε μέρα στο σχολείο. Δίπλα του, ορφανός από την εποπτεία κάποιου ενήλικα, ένας άλλος, φροντίζει να ρυθμίσει τις ορμόνες του, χρησιμοποιώντας για ζωντανό καμβά το «θύμα». Σιωπηλοί μάρτυρες τα άλλα παιδιά που ο φόβος ή η συνήθεια, τα αποστασιοποιούν από την εμπλοκή.
Σιωπηλοί μάρτυρες πίσω από το τζάμι του γραφείου των καθηγητών, εκπαιδευτικοί που αποφασίζουν αυτόνομα και αποκομμένα, χαϊδεύοντας ο ένας την πλάτη του άλλου, ότι έχουν υπηρετήσει ήδη το μερτικό τους σε τούτο το παιδομάνι. Ένα παιδομάνι που επιτρέπεται να ισορροπήσει αυτονομημένα και παρορμητικά, στην αυλή ενός σχολείου, που (στην απουσία ενήλικα) γίνεται παιχνίδι survivor και απόδρασης από φυλακή.
Σιωπηλοί μάρτυρες πίσω από την ρουτίνα τους και από το γεμάτο τους (για πολλούς και καλούς λόγους) πρόγραμμα, γονείς που αδυνατούν να γεμίσουν την αίθουσα του σχολείου, όταν καλούνται να συζητήσουν τα προβλήματα, αφού σπανίως το πρόβλημα αφορά το δικό τους παιδί, αφού σπανίως μπορεί κάτι να χαλάσει την ρουτίνα τους εκτός αν φτάσει κάποιος έφηβος να κόψει τις φλέβες του ή να ουρλιάξει στο σημείωμα προς τον κολλητό ή στο μήνυμα στο insta, «φτάνει πια», εννοώντας «μάνα γιατί με γέννησες»…
Κρατάμε τις καρδιές των παιδιών μας. Κρατάμε τις καρδιές των αδερφών μας. Κρατάμε την επιθυμία των κολλητών μας. Κρατάμε την πορεία των σχέσεων μας. Κρατάμε την ελπίδα του εραστή μας. Την κρατάμε γιατί μας έδωσαν χωρίς διόδια πρόσβαση στην καρδιά τους. Γιατί, όσες φορές κι αν η υποτίμηση τους απογοήτευσε, ελπίζουν ακόμα στην αγάπη. Και συχνά ελπίζουν σε όποιον το υποσχεθεί, με τίμημα την ίδια τη ζωή τους.
Προλαβαίνουμε το κακό. Ζεστάνετε τα παιδιά. Δικά σας ή του άλλου.
Αλέξης Λάππας
