Μανιφέστο Αλλαγής…

…σε καιρούς θανάτου

Σε είδα. Το βλέμμα είναι η αρχή. Είδα να νιώθεις. Συγκίνηση. Κίνηση προς τα έξω. Τόλμησα και ξεστόμισα λόγο, αναγνωρίζοντας το συναίσθημα. Ένιωσα ότι υπάρχω, τη στιγμή που το βλέμμα σου μαλάκωσε στην αναγνώριση του συναισθήματός σου, από τον λόγο μου. Τα χείλη σου ψέλλισαν λόγια, στην αρχή αδούλευτα· με τον καιρό επεξεργασμένα. Τα χείλη μου ψέλλιζαν λόγια, στην αρχή αδούλευτα· με τον καιρό επεξεργασμένα. Ξεκίνησε μια διεργασία που λέγεται διάλογος, αφήνοντας πίσω, με τον καιρό, την αυθόρμητη αντίδραση του θηρίου. Οι καρδιές πήραν να ζεσταίνονται ξεγνοιάζοντας για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν έξω. Τη ζέστη αυτή την ονομάσαμε Σχέση.

Τις βραδιές που οι καρδιές μας θυμούνται το κρύο που έζησαν, μια κραυγή βρέφους μας προσκαλεί να ξαναμπούμε μέσα στην παγερή «ασφάλεια» μιας πέτρινης σπηλιάς που από έξω γράφει «Ο γνώριμος Μόνος». Έχει κι άλλα σύμβολα πολλά στην πόρτα του ζωγραφισμένα αυτό το σπήλαιο: «Μην Ενοχλείτε», «ο Σκύλος Δαγκώνει», «Ηλεκτροφόρα Συρματοπλέγματα». Και πιάνει μια νοσταλγία για τα σπασμένα τσόφλια στο μονοπάτι της καθόδου στον δοκιμασμένο Άδη. Και είναι αλήθεια· ο πόνος από αυτήν την ανάμνηση είναι μια γεύση οικεία. Και είναι αλήθεια· συχνά ένα σπήλαιο διασώζει από έναν κατακλυσμό, μια θεομηνία, έναν σεισμό ή άλλοτε πάλι κρύβει την τραυματισμένη μας ύπαρξη από το κυνηγητό και την διαπόμπευση άγριων χρόνων. (Πρέπει να ήταν τρομακτικό να μην άντεχε η μάνα το κλάμα σου και ο πατέρας να ήταν φευγάτος σε δουλειά).

«Γύρνα» ακούστηκε η φωνή από το τώρα. «Μα που ανήκω»; ερωτοαπάντησες εσύ. «Στο μόνο μέρος που το Ανήκειν το γέννησε η Επιλογή και όχι ο καιρός» απάντησε η Σχέση, τιμώντας το Συμβόλαιο.

Αλέξης Λάππας