Τι θα χάσω αν σβήσω από τη μνήμη μου το 2020!
Πλησιάζοντας τον αποχαιρετισμό του 2020, τα μηνύματα και οι πληροφορίες συσσωρεύονται στον εγκέφαλο, ενώ το αίσθημα του φόβου που έχει κατακλύσει ολάκερη την ανθρωπότητα, παίρνοντας τη μορφή μιας μαγικής ευχής, βάζει λόγια στα ανθρώπινα χείλη – «Να μπορούσε να σβηστεί η χρονιά που πέρασε, η χρονιά του 2020, η χρονιά των καταστροφών, της πανδημίας, του εισβολέα που μας ανάγκασε να ακινητοποιηθούμε σε παγκόσμιο επίπεδο, που μπήκε να ελέγξει και να απειλήσει ό,τι έχει κατακτήσει ως τα τώρα ο άνθρωπος».
Τα συναισθήματά ποικίλα. Ταξιδεύει η σκέψη από την καρδιά στο νου, συναντά την λογική και στον απόηχο των πολλών γεγονότων του ‘20 αρχίζει κάτι να ξεδιαλύνει. Κάτω από την σκιά του άγχους, ξεχωρίζουν ένα -ένα τα χρώματα των διαφορετικών συναισθημάτων.
Τι θα χάσω αν σβήσω το 2020; Αν χαθεί μια και καλή από τα εγκεφαλικά μου κύτταρα η ανάμνησή του, αν υπάρξει αυτό το μικρό κενό του ενός έτους; «Σιγά! Τι είναι ένας χρόνος μπροστά στα τόσα που ζούμε»; Ερωταπαντά μια φωνούλα. «Μήπως μέσα σε τόσο κακό που έχει προκληθεί θα χάσω και κάτι άλλο; Κάτι καλό;»
Τι θεωρείται καλό δίπλα σε τόσο κακό; Μήπως χάσω την περίοδο της αναγκαστικής συνύπαρξης με αγαπημένα πρόσωπα, που στον παραπανίσιο κοινό χρόνο παράξαμε κι άλλες δεξιότητες στο σχετίζεσθαι; Η ενέργεια της ανάγκης για δημιουργία, της επιθυμίας για σχέση έκανε την κάθε μικρή ή μεγάλη δουλειά, ευκαιρία επικοινωνίας, κοινό τόπο συνάντησης των προσώπων. Το αντάμωμα με τους συγχωριανούς στον απογευματινό περίπατο (κωδικός 6), την συνειδητοποίηση της σημαντικότητας κάποιων ανθρώπων στη ζωή μου που τους θεωρούσα δεδομένους, την διεκδίκηση εναλλακτικού τρόπου επικοινωνίας, αλλάζοντας την ιεραρχία και τα μέσα…
Λες να ξεχάσω και την σύμπραξη με τους συναδέλφους στην προσπάθεια μας να διατηρήσουμε ανοιχτό ένα από τα πιο σημαντικά τμήματα νοσηλείας της ψυχιατρικής;
Την δημιουργία συμβουλευτικής γραμμής υποστήριξης, ώστε δίπλα στην αγωνία τον φόβο και την μοναξιά, το ενεργητικό αυτί και ο εξειδικευμένος λόγος του επαγγελματία ψυχικής υγείας, να αφουγκραστεί, να κατανοήσει, να ανακουφίσει και να κινητοποιήσει δυνάμεις που ξεμπλοκάρουν την ύπαρξη; Τον δύσκολο αποχαιρετισμό του συναδέλφου και φίλου που έχασε τη μάχη με τη ζωή, αφήνοντας όμορφο έργο πίσω του, σκυτάλη που παραλάβαμε οι μεταγενέστεροι;
Τα δυσφορικά συναισθήματα στριμώχνονται ποιο θα επικρατήσει, ποιο θα ζορίσει πιότερο την ύπαρξη. Δυο από αυτά διεκδικούν την πρώτη θέση και εναλλάσσονται με τρομερή ταχύτητα: Ο ΘΥΜΟΣ και ο ΦΟΒΟΣ. Είμαστε ενήμεροι ωστόσο ότι στην δημιουργική τους μορφή μετουσιώνονται σε ενέργεια και πρακτικότητα μέσα από τη φυσιολογικόποίηση και την απενοχοποίησή τους, με έμφαση στο νόημα της αξίας της ΖΩΗΣ.
Έχω σίγουρα να χάσω κάτι για να το ξαναβρώ και να το εκτιμήσω στην πραγματική του αξία, με κίνητρο την πολυτιμότητα της ζωής. Τη μνήμη μου την χρειάζομαι, το δύσκολο, το δύσβατο, το ανυπέρβλητο μου δίνει ΜΕΤΡΟ για το ανθρώπινο και ΧΩΡΟ να ανακαλύψω, να επεξεργαστώ και να αξιοποιήσω το βιωμένο.
