Οι Άλλοι στο τέλος του Χρόνου

Συνοδοιπορίες.
Αλληλοδιασταυρούμενες.

Τις νοιώθουμε παράλληλες άλλοτε. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν «απειλείται» το κέντρο μας.
Δεν επικοινωνούμε άλλοτε. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν η βενζίνη της οργής απειλεί να κάψει ό,τι μας θύμωσε.
Μας φαίνονται ότι μας προσπερνάνε αδιάφορα. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν τα καπνογόνα της αυτοδικαίωσης προσπαθούν να γιάνουν τις πληγές της ματαίωσης.

Τις λαχταράμε. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν η μνήμη ότι είμαστε άνθρωποι, συν-κινηθεί από την ομολογία της μοναξιάς μας.
Τις ερωτευόμαστε. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν το κρύο του θανάτου κυριαρχεί στις ειδήσεις μας.
Τις χαιρόμαστε. Το’ χουμε ανάγκη. Όταν η συνειδητοποίηση της φθαρτότητας αποκαλύπτει πως Χρόνος, Σχέσεις, Πρόσωπα και Εαυτός:
-Υπάρχουν, όταν ομολογούνται
-Βιώνονται, όταν συμμετέχουμε
-Κερνάνε, όταν έχουν από εμάς φροντιστεί
-Αξίζουν όταν αντί της ανάγκης, αυτές οι αξίες επιλέχθηκαν.

Να είναι η Νέα Χρονιά:
Αφορμή για το αντάμωμα που αναβλήθηκε,
Επιλογή για την αλλαγή που πονάει,
Αποδοχή για την απώλεια που αιφνίδια μας γύμνωσε,
Ωριμότητα προς τη συγχώρεση που αργεί ακόμα, πληρώνοντας διόδια στην σκληρότητα της παντοδυναμίας.

Να είναι η Νέα Χρονιά:
Αφορμή να μοιράσουμε αντίδωρο για αυτούς που έστω ανθρώπινα τα ατελή κομμάτια μας κατάφεραν να αγαπήσουν,
Αφορμή να γεφυρώσουμε τα χάσματα με τους ανθρώπους που μας δόθηκαν χωρίς να μας ρωτήσουν (παιδιά, γονείς και συγγενείς),
Αφορμή επικοινωνίας προς τα εμπρός (συνάντησης) και όχι προς τα πίσω (μελαγχολικής νοσταλγίας) με όσους διαλέξαμε να δεθούμε με ένα «συν», σύντροφοι, συνάδελφοι, συνάνθρωποι, στη μοιρασιά της παγκόσμιας εμπειρίας που έγινε και δική μας Ζωή!

Α. Λ.

Η φωτογραφία courtesy of της επίσκεψης για κάλαντα στους φυλακισμένους συνανθρώπους, δικαστικές φυλακές Διαβατών, Δεκέμβρης 2019.