“Με Αγάπη…”

Η αγάπη ζεσταίνει την καρδιά του ανθρώπου με τέτοιο τρόπο, ώστε όσο κι αν αυτός έχει τραυματιστεί στο παρελθόν, όσο κι αν κουβαλάει αυτό το τραύμα και το αναπαράγει στο παρόν, όσο κι αν τον ηδονίζει να μπαίνει στον μαθημένο του ρόλο και να νοιώθει σημαντικός μέσα από αυτόν, η ανάμνηση εκείνης της ζεστασιάς του υπενθυμίζει αυτό που του αξίζει.

Και είναι αλήθεια ότι σε κάθε άνθρωπο αξίζει να αγαπά και να αγαπιέται και όταν ενσυνείδητα μπει να κατανοήσει πώς του δόθηκε και πώς ο ίδιος έμαθε να την παρέχει, γυρισμός δεν υπάρχει.

Βγαίνει λοιπόν ο άνθρωπος από τα όρια του εαυτού του, απεγκλωβίζεται και μέσα από επεξεργασμένες συναντήσεις επιτρέπει να αλλοιώσει και να αλλοιωθεί αλληλεπιδρώντας αρχικά με τον άλλον και στην πορεία με τον εαυτό του σε δυο επίπεδα. Αυτόν που είναι σε πορεία και τον εξελιγμένο, διότι η εξέλιξη είναι μέσα στη φύση του και εφόσον το καταγράφει και το επιδιώκει δεν μπορεί να « απαλλαγεί» από αυτήν. Ο νέος αναγεννάται από τον παλιό σε μια συνέχεια, σε μια ανέλιξη και αναδύει ερωτήματα για την ύπαρξη, ερωτήματα που ψάχνουν απαντήσεις, βρίσκοντας το νόημα στην αξία της αγάπης. Μια αγάπη χωρίς επικριτικότητα , χωρίς σύγκριση, χωρις ιδιοτέλεια, που συναντάται στον εναγκαλισμό ενός βλέμματος που ξέρει να αποδέχεται με ανθρώπινα όρια, με μέτρο και τρυφερότητα. Τα όρια βάζουν το πλαίσιο παρέχοντας ασφάλεια, το μέτρο δίνει την ανθρώπινη διάσταση και η τρυφερότητα τη συναισθηματική φροντίδα απαραίτητο συστατικό για την διαρκή δόμηση εαυτού.

Νίκη Δράγου