«Συνδημιουργώντας ένα σχολείο ελπίδας… για μια κοινωνία σε ρήξη»

Ένα μεγάλο «Ευχαριστώ» στον Θανάση Στογιαννίδη, Αν. Καθηγητή, που στα πλαίσια του μαθήματος «Θεμελιώδη Ζητήματα της Παιδαγωγικής Επιστήμης», επέτρεψε την δυνατότητα συνάντησης με τους φοιτητές προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς στο αμφιθέατρο της Θεολογικής ΑΠΘ.

Με τον προτζέκτορα να απεικονίζει την σπασμένη γέφυρα της Αλεξάνδρειας (από την ταινία Poor Things του Λάνθιμου), συντονιστήκαμε με την απελπισία που βιώνει ένα παιδί ή έφηβος, όταν ζει σε ένα ενήλικο περιβάλλον που αδυνατεί να γεφυρώσει τις μοναξιές μικρών και μεγάλων.

Όταν ο ενήλικας φροντιστής, εκπαιδευτικός ή γονέας, αναλάβει την αναγνώριση της σκιάς που ο ίδιος φέρνει στην σχέση, γεννιέται η δυνατότητα η σχέση να προχωρήσει από μια αναφορά προκλητικών και προβληματικών συμπεριφορών, στην ουσία του συναισθήματος που γεννά την συμπεριφορά.

Το σχεσιοκεντρικό σχολείο παραμένει η γωνιά της κοινωνίας που γεννά ελπίδα, κάθε φορά που επεξεργασμένα ο εκπαιδευτικός δεν διαλύεται στην επίθεση και δεν επιτίθεται στην πρόκληση, κάθε φορά που επιλέγει να μπει στην τάξη με αναφορά στο «όνειρο το πρώτο» (φράση του π. Ευσέβιου Βίττη), κάθε φορά που η ρήξη και η βίαιη σύγκρουση αναγνωρίζεται ως παραμονή στην «πέτρινη» καρδιά του αρχέγονου ανθρώπου (από την προφητεία του Ιεζεκιήλ «Και θα σας δώσω καρδιά νέα· και θα βάλω μέσα σας πνεύμα νέο, και, αφού θα έχω αποσπάσει την πέτρινη καρδιά από τη σάρκα σας, θα σας δώσω καρδιά σάρκινη»).

Αν η παρουσία του Θεολόγου εκπαιδευτικού είναι η καλλιέργεια διαλόγου με την Ουσία της Ύπαρξης πίσω από τις λέξεις και τα πράγματα, και αν η παρουσία του Θεολόγου λειτουργεί ως υπενθύμιση της ελπίδας για μια «σάρκινη» καρδιά, συναισθηματικά ευαίσθητη και συντονισμένη με τον πόνο του Άλλου, τότε όχι μόνο έχει θέση στο σχολείο του αύριο αλλά είναι και η εγγύηση ότι το σχολείο θα παραμείνει χώρος ψυχοσυναισθηματικής ολοκλήρωσης και όχι απλώς πλατφόρμα πιστοποίησης ψηφιακών ικανοτήτων μετά-ανθρώπων!

Αλέξης Λάππας