Σταυρός: η φρικτά αποκαλυπτική γιορτή Του

Δεν έχει τίποτα το αξιοζήλευτο ο Σταυρός. Δεν έχει τίποτα το αξιοζήλευτο ο Σταυρός για τον σύγχρονο άνθρωπο. Είναι πολύ λίγα τα 85 χρόνια για να προλάβεις να γνωρίσεις αυτόν τον πανέμορφο κόσμο. Ακόμα κι αν εργάστηκαν γενιές πριν από εσένα, δεν προλαβαίνει κανείς να καταβροχθίσει 8 δισεκατομμύρια πλάσματα σε μια ζωή. Σε μια τόσο μικρή ζωή, θα ήταν προσβολή να ζητήσει ο πονεμένος συμπόνια από τον «επιτυχημένο» συνάνθρωπο. Γι’ αυτό βολεύει να υπάρχουν σε κάθε γωνία άνθρωποι με το χέρι στην έκταση της ζητιανιάς, ώστε αδειάζοντας την τσέπη σου από τα κέρματα, η συνείδηση να μην αναστοχάται.

Αν υπάρχει χριστιανός Θεός, πρέπει να είναι πολύ μυστήριος ο τρόπος που λογαριάζει τα δρώμενα της Γης. Μοιάζει να μην σέβεται τον μόχθο τόσων πολιτισμένων ανθρώπων εδώ στη Δύση του σύμπαντος και επιτρέπει να ξερνάει η θάλασσα ένα τέτοιο περίεργο εξαθλιωμένο ανθρωπομάνι, σαν να επιδιώκει να ταράξει την πολιτισμένη ειρήνη του τραπεζικού και νομικού μας συστήματος, αυτό που αποκαλούμε η «καθημερινότητά μας». Ούτε τον «έντιμο» βιοπαλαιστή λυπάται, αφού το τίμημα του μόχθου του είναι δίπλα στον μισθό και τα κέρδη του, οι περιπέτειες της υγείας του. Ούτε «το όνομα της καλής οικογένειας» προστατεύει, επιτρέποντας να γεννιέται η τρικυμία της ψυχικής διαταραχής ακριβώς εκεί που με κάθε τρόπο προσπάθησε ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός να καλύψει την επιθυμία και τα συναισθήματα, την αλήθεια του πάθους και την αλητεία του αυτεξούσιου, κάτω από το οικογενειακό μυστικό ή το ψέμα.

Σε μια εποχή που η ψυχή μας έχει γίνει θρύψαλα καλά στοιβαγμένα πίσω από πλαστικοποιημένους επαγγελματικούς ρόλους και φιλτραρισμένες φωτογραφίες στα social, που το λαρύγγι μου δεν με πνίγει καθώς καταπίνω λαίμαργα τα πιο αισθησιακά γκουρμέ πιάτα σε εξεζητημένους χώρους εστίασης, υπό τον ήχο μιας απάνθρωπης ορχήστρας: τα μπάσα ή το «ισοκράτημα» το αναλαμβάνουν χιλιάδες ερπύστριες από τανκς και τεθωρακισμένα οχήματα, τον τόνο κρατεί η οιμωγή της ανθρώπινης σάρκας που πολτοποιείται στον πόλεμο και για σοπράνο ή «μέλος» κραυγές ανάκατες με πολυβολισμούς από τα ημιαυτόματα των μαθητών που γαζώνουν τους συμμαθητές τους στην Πλανητάρχη Αμερική και το βουβό κλάμα της παιδικής εκπόρνευσης σε Ανατολή και Δύση, που το αυτονόητο για ανθρώπινη τρυφερότητα δεν συγκινεί συζύγους, γονείς, συντρόφους και συνάνθρωπους, αν δεν συνταγογραφηθεί από τον παιδοψυχίατρο σε απάντηση για το αυτοάνοσο που κατεβαίνει ηλικιακά στα τρυφερότερα χρόνια της ανθρώπινης ύπαρξης, λοιπόν, σε μια τέτοια εποχή η πρόταση του Σταυρού είναι παράκρουση!

Απαιτεί δεκαετίες συμπόρευσης για να μπει ο Άλλος μέσα στην καρδιά μας. Εκεί, στο ύψος της δια βίου ανάβασης στο Γολγοθά, στέκεται η Αγάπη! Πριν από αυτό, η Αγάπη είναι μια πιθανή πρόταση. Αυτήν την αλήθεια παλεύουμε να αποσιωπήσουμε ανεβάζοντας την Αγάπη στον Σταυρό. Κάθε άρνηση να σηκώσουμε την ευθύνη μας μεταφέρει την προσμονή της θεραπείας στην επόμενη γενεά. Δεν φτιάχνεται με συμβουλές επιτυχίας η ανθρώπινη ύπαρξη, δεν ανασταίνεται με θετικές σκέψεις και λίγη γυμναστική. Στο κλάμα απόγνωσης «ότι μου έγινες βαρύς», για πρώτη φορά κλαίω μαζί και για το δικό μου βάρος.

Τι μας τυφλώνει από μια σπαραχτική αλήθεια σαν κι αυτή; Υπάρχει άνθρωπος που δεν πεθύμησε ποτέ άλλον τουλάχιστον έναν; Υπάρχει άνθρωπος που η φθορά της ζωής δεν του θυμίζει το θάνατο; Κάθε πράξη κακίας είναι πράξη φοβισμένου από τον θάνατο ανθρώπου, που παλεύει να κοροϊδέψει τη λογική του, βάζοντας στον Τάφο τον Άλλον σαν Πτώμα, για να παραμείνει το Εγώ εδώ με τους ζωντανούς. Τι μας τυφλώνει και δεν βάζουμε το μαχαίρι στο θηκάρι του; Τι μας τυφλώνει και ξεδιάντροπα ακόμα στο όνομα κάθε Θεού δικάζουμε ανθρώπους; Τι μας τυφλώνει και ντρεπόμαστε να κλάψουμε αντί να χτυπήσουμε και να πονέσουμε τον άλλον, να ζητήσουμε βοήθεια αντί να καταγγείλουμε, να δώσουμε ένα χέρι αντί να σιχαινόμαστε το δάκρυ του;

Μας εμποδίζει η ανάγκη να είμαστε από μόνοι μας αρκετοί. Μας εμποδίζει η καχυποψία που φύτεψε η παραβιαστική γονεϊκότητα που λάβαμε. Μας εμποδίζει ο φόβος που εδράζει στην ψυχούλα μας από τη συνειδητοποίηση ότι δεν είμαστε θεοί.

Με συγκλονίζει ο χριστιανός Χριστός όπως συγκλονίζει κάθε Θεός με δύναμη αδυναμίας: ο χριστιανός Θεός πεθαίνει με τον κάθε άνθρωπο που πεθαίνει. Αρνείται να είναι απέναντι, πάνω ή κάτω. Βαδίζει δίπλα. Αυτή είναι η πιο «λάθος» θέση αν θέλεις να κρυφτείς. Δίπλα στον άλλον λερώνεσαι από ό,τι τον λερώνει. Μυρίζεις ό,τι μυρίζει, σκοντάφτεις σε ό,τι σκοντάφτει και πίνεις από το ίδιο Ποτήρι.

Ξημέρωσε. Τα βήματα αναπνέουν την πρωινή δροσιά μιας ηλιόλουστης Λονδρέζικης ημέρας εδώ στα ανατολικά. Στην ησυχία, το ανεπαίσθητο βουητό δυναμώνει την παρουσία του. Ο ουρανός συμφωνεί ότι είναι έτοιμος να καθρεφτίσει τις σκέψεις σου, να γίνει για χάρη σου ένας μοναδικός καμβάς, μια οθόνη προβολής κάθε υπαρξιακού φωτονίου που θα επιτρέψεις εσύ, ελεύθερα, να αποδράσει από την ιδιωτικότητα σου. Τα πάνω με τα κάτω. Τα δεξιά με τα αριστερά. Τα δικά μου και δικά σου. Ο έρωτας και το μίσος μου, η αγάπη και ο φόβος, η ελπίδα και η απελπισία, η πείνα και η λαιμαργία, το «μου» και το «σου» σε ένα σταυροδρόμι συναντιούνται, σε ένα σημείο τομής, σε μια ζωή Συνάντησης!

Α. Λ.