Πνίγομαι….πνίγομαι….πνίγομαι… δεν μπορώ να ανασάνω…

«Πνίγομαι….πνίγομαι….πνίγομαι… δεν μπορώ να ανασάνω…» Κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια για να βγει στην επιφάνεια, για να πάρει Ανάσα. «Λίγο ακόμη και έφτασα!!» «Ναι…αλλά.. τί θα γίνει όταν βγω εκεί έξω?» Τα σύννεφα φέρνουν φωτιά που καίνε, που καταστρέφουν. Εάν βγει να ανασάνει, ξέρει ότι θα καεί. Θάνατος μέσα, θάνατος έξω. «Τί από τα δύο να διαλέξω?» Δευτερόλεπτα αγωνίας μοιάζουν ατελείωτα. Πρέπει να αποφασίσει τον Τρόπο.

«Και πώς θα μπορούσε να σωθεί?», ρωτά η θεραπεύτρια.
«Θα μπορούσε να κολυμπήσει ανάμεσα στις φωτιές, θα έκανε ελιγμούς και ίσως τα κατάφερνε».
«Ναι, θα τα κατάφερνε. Θα καιγόταν?»
«Ναι, θα καιγόταν» απαντά η κοπέλα.
«Θα μπορούσαν αυτά τα σύννεφα να φύγουν με κάποιο τρόπο?»
«Ίσως… Αν ερχόταν ένα μεγάλο και δυνατό σύννεφο θα τα έπαιρνε μακριά».
«Ναι.. έτσι θα μπορούσε να σωθεί».

Τα δευτερόλεπτα αγωνίας θα αντικατασταθούν με Χρόνο, όσο χρόνο χρειάζεται εκείνη για να βρει τη δική της σωτηρία, αυτή που ταιριάζει μόνο στην ίδια. Σωτηρία που για να έρθει θα πρέπει να «Συν-τροφέψει» και να «Συνεργαστεί» με τα δύο στοιχεία: το νερό και τη φωτιά. Και πού ξέρουμε? Μπορεί ήδη να τα έχει μέσα της, με διαφορετικό τρόπο ονοματισμένα και με περιπλεγμένες μεταξύ τους Σχέσεις.

“Θα τα καταφέρεις!”