Αυγουστιάτικη Μαγεία: Καλοκαιρινή Αναγέννηση και Reunions Μνημόσυνα

Για τον άνθρωπο που γεύεται το φως, η αποκάλυψη της αυτογνωσίας θα περιλαμβάνει πάντοτε αυτές τις δύο διαπιστώσεις: το Σωκρατικό “δεν ξέρω τίποτα” ως αποτέλεσμα της υπαρξιακής διαδικασίας ανοίγματος και όχι κλεισίματος στα ερωτήματα που καίγανε μέσα του (οι πυρκαγιές του συναισθηματικού ανοίγματος). Και δεύτερο τη χαρά ότι ανεξάρτητα και απροϋπόθετα από την πολυπλοκότητα της αλήθειας, οι αποχρώσεις υπάρχουνε, το άσπρο μαύρο μιας νωχελικής παιδικότητας γίνεται αέρια ανάμιξη χρωμάτων, πυροτεχνήματα, έναστρος αυγουστιάτικος ουρανός, που διατηρεί το δικαίωμα στην μεγαλύτερη πανσέληνο του χρόνου, να απαντήσει “έκλειψη” και στον πρωινό καύσωνα, βροχή.

Η συνάντηση με την αλήθεια μας είναι δύσκολη γιατί είναι δύσκολη η αποδοχή της θέσης που επιλέξαμε (συνειδητά ή περισσότερο ασυνείδητα) στο τρεχαλητό που λέμε “ζωή”. Έτσι προκύπτει φυσική απόρροια της θολούρας μας και η δυσκολία να συναντήσουμε την αλήθεια του Άλλου: ένα τέτοιο ενδεχόμενο (η αλήθεια του Άλλου) θα φανέρωνε τη δική μας απόφαση στη μη-αυτογνωσία. Αντί αυτού, σε ένα ρομαντικό (φαντασιωσικό) reunion επιλέγουμε σιωπηλά (και επομένως συχνά ένοχα) τη συνάντηση με μια συνθήκη αληθινή μεν αλλά που αφορά μια άλλη εποχή και επομένως έναν άλλον εαυτό μας. Στα reunions θα φεύγουμε συνήθως ακόμα πιο τρομαγμένοι από την κρυμμένη αλήθεια του εδώ και τώρα (συνθήκες, ηλικία, επιλογές, διάθεση). Στις δύσκολες ωστόσο (αν επιλεχθούν) καλοκαιρινές συζητήσεις (στην βραδινή αμμουδιά μιας απόκρυφης Χαλκιδικιώτικης παραλίας, στην ανάπαυλα μιας ανηφορικής διαδρομής στη δροσιά των πεύκων και της βελανιδιάς ή στη ρακή και άλλοτε το κρασί στο κλείσιμο μιας μέρας) θα φεύγουμε σιωπηλά χαρούμενοι, διαισθαντικά αναγεννημένοι, σκοτεινά πολύχρωμοι, μα ζωντανοί.

Α. Λ.