Η Εξουσία, ο θόρυβος και η Μοναξιά

Καθώς περνάνε τα χρόνια, νιώθω μια βεβαιότητα ότι η ψυχή μας κατοικεί εκεί που την αγάπησαν. Βαδίζει έναν δρόμο ενάντιο στην επιφάνεια των αναγκών. Μοιάζει με το μικρό παιδί που αγνοεί την κραυγή αγωνίας των γονιών του για τον κίνδυνο, καθώς η μαθιά του μαγεμένη ακολουθεί τα χρώματα της περιστρεφόμενης μπάλας, σε τροχιά που όλο και απομακρύνεται από την ασφάλεια των φροντιστών του.

Η ψυχή μας κατοικεί στην μοναξιά της εμπειρίας. Γλαρωμένη από τον βόμβο της καρδιάς μιας μητέρας που προσμένουμε να γνωρίσουμε όταν μας κεράσει στη ζωή και στην ψυχρότητα της αποκόλλησης, η γέννα μας. Τη μάνα αυτή την έχουμε συγχωρεμένη από τα γεννοφάσκια μας. Της δίνουμε απροϋπόθετα το «είναι» μας να το πλάσει. Οι πράξεις της και ο πόνος της πραγματικότητας που εκείνη βιώνει, θα μοιάζουν στρωσίδια πρόσθετα σε εκείνη την πρώτη προσμονή.

Ο παππούς μου ο μητρικός, ορφανεμένος πριν τα δυο του, από το διωγμό των χριστιανών του Πόντου, σαν πήρα το πτυχίο της Ιατρικής, βουλιαγμένος σε μια ξεφτισμένη πολυθρόνα δίπλα στους μπαξέδες και το μποστάνι που φρόντιζε ως εργόχειρο, καθώς στο ογδοντάχρονο χέρι του έκανε κατοστάρια κομποσχοινάκια για κάθε ζωντανό και νεκρό που μνημόνευε, χαμηλώνοντας το μοναδικό του μάτι, που συνήθως έμοιαζε να κοιτά παρόμοια με τον αρχαιοελληνικό οφθαλμό της θείας δικαιοσύνης, ψέλλισε την απορία με βραχνή φωνή: «Αλέξη πες μου, το πρόσωπο της μάνας που βλέπω στα όνειρά μου, μπορεί να είναι η μάνα μου»;

Καθώς προχωρούμε στη ζωή, η ψυχή μας γεμίζει με ιστορίες αγάπης που ανθρωπίνως τελειώνουν, μένουν ανολοκλήρωτες, σταθμεύουν στην εξιδανικευμένη φαντασίωση, περιμένουν ατέλειωτες επιστροφές. Την ίδια ώρα, λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένο το κοινωνικό μας Avatar, αυτό που τόσο δραματικά φροντίζουμε μπροστά στους καθρέφτες για «εαυτό» μας, καταγράφει προόδους γνωστικές, πετυχαίνει διακρίσεις και ξεμοναχιάζεται στην κορυφή της μοναδικότητάς του, όλο και πιο γκλαμουράτα, γυαλισμένα, αναγνωρισμένα, ταυτίζοντας την αποδοχή με τον αριθμό «like» στην ανάρτηση των social και την αξία του, στο χρηματικό ποσό που μπορεί να εξασφαλίζουν οι λογαριασμοί του στις τράπεζες και τα συλλεκτικά έργα τέχνης.

Και κάπου εκεί συμπράττουμε οι άνθρωποι! Κάνουμε δώρο ο ένας στον άλλον την επιβεβαίωση της κοινωνικής μας ορθότητας, «γλύφοντας» τις πληγές που μπορεί να ανοίγουν από την αδιαφορία για το μέσα δέρμα μας, το δέρμα του εσωτερικού ανθρώπου. Κάνουμε δώρο ο ένας στον άλλον τον θόρυβο, συχνά ως χειροκρότημα ή ως κραυγές επένδυσης στην ναρκισσιστική μας πορεία «είσαι τέλειος», «είσαι θεά», «είσαι ο σωτήρας μας»… Κι αυτή η συνεργασία μας κερνάει ένα μεθύσι ηδονής, την ηδονή της εξουσίας, την τρέλα της αυτοθεματικής επιβεβαίωσης, της ταύτισης μιας πλευράς μας με μια πλευρά αυτού του επίγειου θεού, του εξουσιαστή που εμείς επιλέξαμε! Μέσα στα φώτα και τα ρίγη συγκίνησης, κουφάρια συντονισμένα σε μια συνουσία οπαδική, οι ιδεολογικοί σύντροφοι ετοιμάζονται για το φαΐ που θα χορτάσει την πείνα που νιώθουν τα κορμιά, μόνο που στο τραπέζι θα είναι ο ΑΛΛΟΣ, αυτός που δεν ταίριαξε στις δικές μας πλευρές, αυτός που ήταν η πιθανότητα εγώ κι εσύ να ξυπνήσουμε από την κοινωνική μας βεβαιότητα…

Οι γονείς στο τραπέζι του κοινωνικού μας φαγητού, και της υπαρξιακής μας πείνας, βάζουμε τις πλευρές των παιδιών μας που δεν μας ταιριάζουν. Οι καθηγητές τις μαθησιακές αντιστάσεις των μαθητών. Οι γείτονες τους ενοχλητικούς γειτόνους. Οι μοναχικοί τους γλεντζέδες και οι θορυβώδεις τους ξενέρωτους. Ο τουρισμός τους πρόσφυγες, οι χριστιανοί τους «άλλους» και οι διανοούμενοι τους «θρησκόληπτους».

Στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου μου οι «Δυνάμεις του Αιγαίου», ένα μουσικό σύνολο από τα παλιά, σκαρφαλώνουν σε ένα μινόρε σκοπό γεμάτο δάκρυα:

«Μέσα στο στόχο βρέθηκα μιας εξουσίας

Που δεν κατέχει από ΠΟΝΟ και ΧΑΡΑ

Τα δύο μάτια, σου φιλάω τρυφερά

Παιδί της Μοναξιάς και της Αθανασίας…

…Όλα μου φαίνονται σαν όνειρο στημένα

Μα έχω πάψει από καιρό να απορώ»

Ο Θεός του Ιεζεκιήλ του υποσχέθηκε πως θα κατέβει στη γη να πάρει τις πέτρινες καρδιές των ανθρώπων και να τους δώσει «σάρκινες»! Βουνό με Βουνό δεν σμίγει! Σμίγει ο ένας με τον άλλον στην γύμνια μας. Στο αυτεξούσιό μου ψηφίζω και μένω Βουνό! Το βιβλικό «σάρκινο» δώρο, στην «απιστία» μου είναι ο Έρωτας. Παραβιάζει την λογική μου. Το ίδιο δώρο στην «πίστη» μου, είναι η Αγάπη. Θέλει μια ζωή για να το νιώσουμε, όποια κι αν είναι η εξουσία αυτού του κόσμου. Για χάρη του παιδιού που δεν γνωρίσαμε!

Ας ευχηθούμε «Καλή μετάνοια» ή «καλή αγάπη» και τούτο το Καλοκαίρι. Το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο, τουλάχιστον στα γράμματα των προγόνων μας.

Αλέξης Λάππας

Ανήμερα Εκλογών Ιούνη 2023